Een ieder verwerkt het op zijn of haar eigen manier. De een sluit zondert zich af van de rest. Zowel sociaal als emotioneel. Een ander grijpt naar de fles. Weer een ander gaat snel over naar de orde van de dag en doet alsof alles goed is. Mijn manier is erover schrijven. Gaandeweg bij het schrijven van mijn vorige columns besefte ik, dit is mijn manier. Mijn uitlaatklep. Hierin kan ik mijn gevoelens beschrijven. Natuurlijk praat ik met mijn vriendin en is zij mijn steun en toeverlaat. Schrijven helpt daarbij.
Het is wennen en niet te bevatten dat mijn opa er niet meer is. In mijn ogen niet realistisch. De wetenschap is er, maar ik wil het nog niet beseffen. Het ongeloof heerst nog. Het zijn de kleine dingen waar ik mezelf erop betrap. De telefoonnummer van mijn opa staat in mijn mobiel als: Opa Terinathe thuis. Als ik naar Assen ging was het standaard: " Ik ga even naar opa toe". Een paar dagen terug ging ik ook weer naar Assen. Ik zei tegen Daisy: "Ik ga even naar o..."En toen kwam de stilte. Ik kan niet meer naar opa. Niet op de manier zoals ik gewend was. Opa is er niet meer. Nooit meer. Dat besef kwam keihard aan.
Begin van vorige week, ging ik na werk ook langs opa's huis. Ik wou mijn oma zien. Dit was de eerste keer na opa's begrafenis. Hoewel ik wist dat mijn opa er niet meer is, was het een raar onbehagelijk gevoel, wat op mij neerdaalde. Mijn opa zat niet meer op de bank of in de keuken te koken. Ik hoor zijn stem en of gehoest niet meer. De keiharde realiteit drong tot me door. Het gemis, de leegte, het verdriet, ongeloof is groot en nog erg voelbaar.
Published with Blogger-droid v1.7.4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten