Oude foto's

Ik vond laatst een cd met allemaal foto's erop. Toen ik was verhuist naar de woning waar ik nu woon, had ik alles in dozen gestopt. Ik betrok een kleine, maar knusse bovenwoning aan de rand van het centrum in Groningen, tegenover UMCG. Het is een bovenwoning, met een woonkamer, wc en keuken en een tweede verdieping, waar mijn twee slaapkamers zich bevinden en de douche. De bedoeling was eigenlijk dat ik hier alleen zou komen te wonen. Voorlopig. En naarmate mijn relatie vorderde met Daisy, zou zij in een later stadium bij mij intrekken. We kwamen allebei uit een vrij stressvolle relatie. Ik woonde samen met mijn ex en na 3 jaar, zag ik het niet meer zitten en verbrak ik de relatie. Daisy, ik weet niet hoelang zij met haar ex had, maar zij had ook genoeg van hem, zodoende kwamen wij elkaar tegen op een zaterdagavond in Newscafe.

Ik was net anderhalf maand vrijgezel en zij nog maar net 3 weken. Zowel haar vriendinnen als mijn vrienden hadden ons ten strengste afgeraden om zo snel weer een relatie te beginnen. Maar uiteindelijk waren Daisz en ik er toch aan begonnen. En het ging goed. Beter dan dat we ons ooit durfden voor te stellen. We begonnen na een tijd te praten over samenwonen, maar aangezien we beide uit een stressvolle relatie kwamen, hadden we besloten dat ik eerst alleen ging wonen en dat zij uiteindelijk bij mij in zou trekken. We hadden het nog lang niet over kinderen krijgen. Dat is was iets voor in de toekomst. Eerst samenwonen, aan elkaar wennen dagelijks en dan veel later pas over kinderen beginnen. Aangezien ik dus een kamer over had, had ik twee opties:

- Of ik gebruik die kamer als logeerkamer
- Of ik ben die heerlijke egoist en richt die kamer als mijn "relax kamer". Heerlijk al mijn boeken (Ik lees veel), DVD's (Ik kijk veel films) en cd's (Ik luister veel muziek) in die kamer zetten met mijn tv, playstation 3 en een Ajax Poef.

Dat was de bedoeling! Totdat Daisz mij op een maartse zondagmiddag van 2010 opbelde met de mededeling dat ze zwanger was. 9 maanden later was Raphorah geboren. En we wonen samen. Het gaat goed. Het gezinsleven bevalt me prima. Ik kan en wil geen leven zonder mijn gezin voorstellen. Mijn gezin is mijn alles en voor het eerst in mijn leven voel ik, dat mijn leven compleet is. Daisz en ik zijn gezegend met een vrolijk, actief, ondernemend kind van 7 maanden oud. Toen ze 3 maand was kon ze al voortreffelijk zien. 2 maanden later rolde ze al. Nog een maand later, dus toen ze een half jaar was, kroop ze al en nu, ze is net 7 maand, heb ik haar betrapt dat ze al zelf overeind kan komen in haar box. Ze ontwikkelt zich zo snel, dat Daisz en ik het met verbazing aanzien, ook omdat de consultatiebureau zegt, dat zij al dingen doet wat een kind van 10 maand pas doet.

We genieten. Elke dag. Ons leven staat in het teken van onze dochter. De komst van Raphorah had wel als gevolg dat mijn gekoesterde "relax kamer" in rook opging. Mijn "relax kamer" is Raphorah's babykamer geworden. Ik heb dus geen ruimte voor mijn 1800 DVD's, 1000 cd's en ruim 100 boeken. De dvd's heb ik wel een plek kunnen geven, maar helaas pindakaas voor mijn cd's en boeken. Nog steeds verdoemd en veroordeeld tot een leven in kartonnen dozen.

Laatst opende ik één doos en vond allemaal foto's van vroeger die ik had gedigitaliseerd van vroeger. Het was leuk en heel bijzonder te zien dat Raphorah toch kenmerken vertoont van mij, toen ik nog een baby was. Ik zag foto's van mij samen met mijn hele jonge 20+ ouders, mijn 5 jarige broer Gregory en samen met allemaal neven en nichten. Ik kan me weinig van die periode herinneren, maar toen ik de blik zag van mijn ouders naar mij en mijn broer toe, wist ik het. Dat was exact hetzelfde blik als wat ik nu werp naar mijn dochtertje Raphorah. Ik kan het niet omschrijven. Mijn moeder keek me aan en ik zag mezelf erin. De zoon is de vader geworden.

vriendschap

Ik sta altijd voor mijn vrienden klaar. Ook al heb ik nu een gezinsleven, een baan en verantwoordelijkheden, toch heb ik tijd over mijn vrienden. Vrienden moet je koesteren. Een vriendschap is niet vanzelsprekend. Ik heb altijd gedacht dat ik heel veel vrienden had. Ik ben erg sociaal. Ik leg makkelijk contacten en het naieve van mij is, dat een ieder exact hetzelfde denkt over mij als ik over hen. Wat heb ik mij lelijk vergist zeg, door al die jaren heen. Door omstandigheden en situaties, eweet ik nu wie mijn beste en goede vrienden zijn.

Als je beste of goede vrienden van elkaar bent, vind ik dat je alles eerlijk kan vertellen. Ook wat niet leuk is om te horen. Daar zijn vrienden voor. Eerlijk zijn. Confronterend. Elkaar scherp houden. Dan heb je even een discussie en een meningsverschil, maar daarna is het weer opgelost. Ik ben niet lang boos op een vriend. Dat kan ik niet. De band is hecht en sterk en ik vind dat dat niet ten koste moet gaan van iets wat het niet waard is.

Ik koester mijn vrienden. Ik hoef mijn vrienden niet elke dag te zien of te spreken, maar als ik zie of spreek, dan is het goed. Het gevoel is goed. Maar helaas komt het ook voor dat het gevoel van mijn kant goed zit, maar aan de andere kant niet. Ik sta op foto's met vrienden, waar ik met ze lach, een arm om hun heen sla, ouwehoer, gekke bekken trekken etc. En dat voor jarenlang. En dan krijg ik te horen dat ze mij eigenlijk niet mogen. Dat ze aardig doen tegen mij wanneer ze mij zien, maar dat ze eigenlijk niet met mij door één deur kunnen. En dan schrik ik, want ik denk er totaal anders over.

Als ik iemand mag, dan mag ik diegene 100% Ik kan niet alsof doen. Dan hou ik alleen mezelf voor de gek. Het is dan niet leuk om te horen, dat diegene waarmee ik lach, mij eigenlijk niet mag. En dan confronteer ik hem ermee, geeft hij zich niet thuis. Ik kan wel denken van: "Dat zegt meer over hem dan over mij", maar eigenlijk blijf ik dan in het ongewisse. Want ik wil het niet geloven. Iemand waar ik jarenlang naar mijn gevoel, goed mee ben omgegaan, kan geen hekel aan mij hebben. Iemand kan niet jarenlang schijnheilig gedragen. Ik geloof in het goede van de mens. En als iemand goed voor mij is, ben ik goed die persoon.

Natuurlijk heb je meningsverschillen in een vriendschap en heeft een ieder weleens een aanvaring gehad met een vriend. Zolang het respect blijft, dan zal vriendschap standhouden. Iedereen kan heel veel over mij zeggen, maar wat ze niet kunnen zeggen is dat ik geen goede vriend ben. Mijn beste vrienden, die weten dat. Zij accepteren hoe ik echt ben in al mijn tekortkomingen en fouten, want niemand is perfect. Mijn beste vrienden, ik kan ze op anderhalf hand tellen.

Ik sta met tientallen mensen op foto's, maar die personen, die ik reken tot mijn beste vriendengroep zijn goud waard voor mij. De rest, ook waar ik mee op foto's sta, kan me weinig boeien. Het is nooit leuk om te horen dat iemand jou niet mag, maar leg het naast mij neer. Zoals ik zei, ik heb mijn werk en gezin. Daarnaast telt alleen mijn familie en beste vrienden.

Ik geef niks om de rest.

Mijn liefde en haat voor Lays

“It’s a thin line between love and hate”. Wie kent kent dat zinnetje niet? De jaren negentig R&B groep H-town maakte er nog een toepasselijk nummer van op de soundtrack van de gelijknamige film met Martin Lawrence. Voor diegene die geen Engels kunnen of niet weten waar het om draait, in het Nederlands is het: “Het is een dunne lijn tussen liefde en haat”. Het klinkt gelijk minder poëtischer.

Waar draait het om? Het gaat om twee ex geliefdes die elkaar het licht in de ogen niet meer gunnen. Wat ooit zo intens was is verdwenen. Waar je ooit met vol verlangen naar uitkeek, is niet meer. Waar je eerst zo vol liefde over sprak, wil je nu het liefst niet meer over hebben. Hoe is dit mogelijk? Wat maakt geliefden eerst intens gelukkig en nu niet meer? Is het bedrog? Is het verraad? Is het de bekende sleur? Want zo kan liefde omslaan in haat.

Bij mij is dat ook gebeurd. Mijn liefde voor Lays paprika chips was niet in woorden te omschrijven. Ik omarmde een Lays paprika zak. Elke keer bij de bioscoop, in de supermarkt. Mijn verlangen naar Lays was niet te stillen. Ik hield van Lays en Lays hield van mij. We waren aan elkaar verbonden. Altijd waren we samen. Was ik gelukkig, dan was Lays er om mijn geluk te delen. Was ik verdrietig, dan was Lays er om mij te troosten. Totdat Lays er midden in de nacht dreigde ervandoor te gaan. Er was niet wat ik kon doen. Lays had me verlaten. Van verdriet had ik overgegeven en zag dat het laatste restje liefde van Lays naar mij, mijn lichaam had verlaten.

En nu kan ik Lays niet meer uitstaan! Ik haat je! Ik wil jou niet meer! Ik lust jou niet meer. Ja, ik lust jouw rauw. Jij onbetrouwbaar stuk vreten! Ik had het kunnen weten. Wat een sukkel ben ik ook! En dat terwijl ik jou altijd trouw was gebleven? Okay, ik flirtte met jouw rivaal Smits en op een gegeven moment, kwam mijn ex geliefde Croky weer om de hoek kijken. Maar heb ik toen wat gedaan?! Ben ik toen vreemd gegaan?! Nee! Zelfs die andere goedkope, thuis merkende hoeren konden mij niet bekoren. Altijd bleef ik jou trouw, omdat ik wist: Jij wacht op mij thuis. Ik zag jouw glimlach. Ik voelde jouw warmte. Na alles wat ik voor jou had gedaan, doe jij dit? Mij achterbaks, in het holst van de nacht, stilletjes proberen te verlaten?!

Ik weet genoeg. Sterf! Sterf, van aardappelen, maar mislukte uit mensenhanden gemaakt product! Jij hebt geen bestaansrecht. Ik kots van jou. Letterlijk. Telkens als ik jou zie, of iets wat op jou lijkt, heb ik al braakneigingen! Ik walg van je en heb spijt van al die energie en geld wat ik in jou gestoken hebt! Mij hou niet meer voor gek. En jouw nichtje Lays Bolognese kan ook optiefen! Zij kan al helemaal niet tippen aan het mooie zusje van Croky paprika, Croky Bolognese.

Ik haat je Lays! Jij hebt mij verraden. Jij hebt mij bedrogen. Nooit zal ik je meer terugnemen. Ik kan jou niet meer vertrouwen. Het vertrouwen is weg. Let op mijn woorden Layz. Hier zal jij voor boeten. En waag het niet om op verjaardagen van mijn vrienden of familie te komen. Als ik je zie, als ik je zelfs ruik, ik schop jou naar buiten!

Ik ben klaar met jou!

Brillie

Ik blijf het doen. Schrijven over andere mensen. Ik zou dolgraag over andere dingen willen schrijven, zoals de natuur en wetenschap, maar halverwege de pagina hou ik er alweer mee op. Want daarover schrijven, dat is niet aan mij besteed. Nee, ik ben meer van dat platvloerse. Dat directe.

In dat kader wil ik nu graag hebben over een persoon die ik heb gekend. Om privacy te waarborgen, zal ik zijn naam vingeren ehhh… fingeren bedoel ik. Je snapt dat wel. “In verband met privacy redenen is de naam gefingeerd”. Vroeger toen ik die zin las, moest ik lachen. Ik begreep het niet. Een naam vingeren? Hoe is dat in godsnaam mogelijk? Een naam op papier mache uitknippen en dan met je vingers erdoorheen? Ik snapte het niet. Sowieso, een kut tekenen met een gaatje erdoorheen is zo gedaan. En dan met je vingers erdoorheen, dat noemen we “droog vingeren”. Zoiets als “droog neuken” maar net iets anders. Een veilige manier van vingeren, zonder geslachtsgemeenschap. Bestemd voor mensen voor wie een echt wijf of een rubberen Annie niet kunnen permitteren.

Maar die persoon dus, ik noem hem Brillie, de plicht roept om over hem te schrijven. Dat verdient hij. Ik heb vaak genoeg over hem getwitterd, maar nog nooit heb ik een heel column aan hem gewijd. Op Twitter was hij mijn muze. Hij inspireerde me. Als ik me verrot voelde, of ik moest mijn agressie kwijt, dan was Brillie verbaal mijn boksbal. Brillie heeft me doen verbazen. Nog nooit heeft iemand zoveel koosnaampjes gekregen, op het moment dat die zichzelf had voorgesteld. Brillie wel. Zijn koosnaampjes waren talrijk: Brillie, Oortjes, Brilsmurf, Wijntje, Asperge, noem maar op. De laatste twee naampjes vergt wat uitleg. Hij lijkt op SBS6 coryfee Maurice Wijnen en wat betreft Asperge, zoek zelf maar op: Syndroom van Asperge.

Brillie wekt weerstand op. In eerste instantie dacht ik dat hij leuk vond om mensen in het harnas te jagen. Lekker even pesten. Dat is voortgevloeid uit het feit dat hijzelf als kleine jongen gepest werd. Een andere reden zou ik niet kunnen bedenken. Brillie was dat type jongen, waar je heel graag een basketbal tegen het hoofd aan zou willen gooien tijdens gymles. Ook al wilde je het niet, het gebeurde toch. Dan nam jouw arm het heft wel in eigen handen. Zodra Brillie eraan kwam, BAMM! Een basketbal vol in het gelaat. En dan zeggen: “Sorry, ik dacht dat het de basket was, maar het was jouw grote brilglas!”

Brillie heeft het fysiek en motoriek van Jort Kelder, maar de kop van Maurice Wijnen. Erg aantrekkelijk dus, als je van lelijk houdt. En daar komt nog eens de stem en eigenwijsheid van Brilsmurf bij, dan is het plaatje helemaal compleet. Hij haalde het bloed onder onze nagels vandaan. Bij mij ook. Vaak genoeg kwam het tot een verbale confrontatie, waar ik uiteindelijk als winnaar uit de bus kwam. Brillie wist altijd alles beter. Hij was nog erger dan een betweter. Brillie was een professor, vond hij zelf. Nooit had hij het verkeerd. Nooit had hij ergens geen verstand van. Hij wist alles en liet dat maar al te graag op een wat narrige toon weten.

Ondanks alles respecteer ik Brillie. Iemand die zijn eigen leidinggevende ter verantwoording heeft geroepen over diens functioneren, dat kan je zien als een zelfmoord actie, maar ook als lef. Hij was wie hij was en niets of niemand kon hem daarvan af brengen. Brillie is de reden waarom mensen haten. Hij wekte zoveel weerstand op, dat het praktisch onmogelijk is, dat ik ooit weer iemand zal ontmoeten, die hem zou kunnen overtreffen. Want ik moet toegeven, Brillie was in zijn eigen soort uniek. Een markant persoon en een ieder die met hem heeft gewerkt of die hem heeft gekend moet toegeven: Brillie zullen we nooit vergeten!