Vanochtend zat ik, zoals gewoonlijk, weer in de trein. Ik ben er anderhalf week uitgeweest vanwege het vervelende feit dat mijn dochtertje in het ziekenhuis was opgenomen. Het leed van een kind is voor een ouder nauwelijks te verteren, maar wat me geruststelde is dat mijn 5 maand oude dochtertje sterk bleef. Ondanks dat ze geen voeding binnenhield, diarree had, bijna een halve kilo was afgevallen, bleef ze me aankijken met haar heldere oogjes. En dat ontroert me. Mijn dochter ontroert me altijd. Sinds zij is geboren, jank ik al om de kleinste dingen. Toen zij als pasgeborene op mijn borst werd gelegd, schoot ik al vol. Met ongeloof keek ik haar aan zei tegen mijzelf: “Je bent gewoon een vader geworden ouwe! Dit mensje heb jij mede gecreëerd. Zij is de reden waarom jij leeft!” En zo is het.
Sindsdien raak ik al ontroerd van de kleinste dingen. Van Daisy, die aan het koken is, krijg ik al vochtige ogen van. Dat ontroert me. Hoe zij de kip marineert met Indische kruiden en dat vervolgens in een pan met olie legt, met zoveel gevoel. Zoveel passie. De meest tedere aanraking wat je als dode kip zijnde maar kan wensen.
Mijn broertje Etienne die op Facebook een hartje achterlaat voor zijn vriendin Pooja. Dat simpele icoontje, dat doet het hem. Dat raakt me, ontroert me. Dan zit ik al te snotteren achter mijn laptop. Dat icoontje, zo krachtig. Woorden zijn dan overbodig, maar de boodschap is overgekomen: “Hij houdt van haar. Het gaat goed met hem.” Mijn broertje heeft de ware betekenis van liefde gevonden en dat met zo’n simpel icoontje krachtig uitgedrukt.
Mijn oudere broer Gregory en zijn vriendin Susanne, die onlangs ouders zijn geworden van een gezonde zoon. Dat vervult me met blijdschap. De liefde die Susanne uitdraagt naar haar pasgeboren zoontje, dat draagt ze niet alleen naar hem uit, maar naar iedereen. En ik zie dat. Ik voel dat. Dezelfde blik als ik had destijds. Die blik van liefde en ongeloof van: “Ik ben echt moeder geworden. Dat is mijn zoontje, die in mijn armen ligt. Alles kan me gestolen worden, zolang baby Daley maar gelukkig is”. Dat ontroert me.
Zelfs de vriendin van Daisy ontroert me. Cherryl is een vriendin van Daisy waarvan ik hoop en ook van uitga dat die band wat zij hebben altijd sterk zal blijven. Als ik één persoon liefde en alle geluk van de wereld wens, dan is zij het wel. Een sterke, alleenstaande moeder wiens leven gekenmerkt werd door hoge piek en diepe dalen. Laat het net zo wezen dat zij sinds een de kerstdagen ook daadwerkelijk die liefde en geluk heeft gevonden in de persoon van Jesse. Een Moluks Indische jongen uit Zevenaar. Bij sommige stelletjes zie je het in één oogopslag dat zij voor elkaar bestemd zijn. Dat het lot bepaald heeft. Bij hun is dat zo. Ik ken Cherryl nog maar net een jaar, maar het zal me niet verbazen dat zij in geen tijden zo gelukkig is, als nu. En dat ontroert me, want het voelt goed. Het is goed. Jesse is de juiste man voor haar. Ik ken hem sinds begin dit jaar, maar die chemie tussen hun twee, dat zag ik meteen. Normaal gesproken ben ik kritisch, maar Jesse geniet mijn volle vertrouwen. En ik kan dan ook met een gerust hart zeggen, dat ik in hem een vriend voor het leven begroet in mijn leven.
