Hans Anders

Column van januari 2010

Ik had teveel gegeten. Afgelopen zondag stond in het teken van eten. Mauricio a.k.a. Ed a.k.a @ en ik hadden voor onze vriend Hans een etentje georganiseerd. Hans werd 31 jaar. Aangezien hij zijn verjaardag nooit viert, hadden wij het idee opgevat om hem dan maar in het zonnetje te zetten.

Hans is een goede jongen. Soms niet snugger, maar hij heeft zijn hart wel op de goede plek. Hans is dat type jongen dat anders is, dan hoe hij eruit ziet. Hij ziet er uit als een gladde jongen a la Emerson, maar is meer dat type koorknaapje. Op Hans kan je niet boos worden. Dat kan gewoon niet. Geloof me, ik probeer al 31 jaar boos op hem te worden, maar dat lukt gewoon niet. Je hebt unieke mensen op de wereld. Mensen die “anders” zijn in de positieve zin van het woord. Hans is anders, dus Hans Anders.

Maar Hans is ook erg kieskeurig. En wispelturig. Met “shoppen” lijkt het net een vrouw. Wij mannen, wij gaan een winkel binnen. We kopen datgene waar we voor komen en gaan gelijk weer weg. Zo niet Hans. Hans komt bijvoorbeeld Jack & Jones binnen. Ziet een leuk truitje staan. Hij blijft er naar ons gevoel wel uren, naar staren. Vergelijkt het met een ander truitje, dat bijna hetzelfde is, maar net iets anders. Typisch Hans, dat anders. Op dat moment word ik nieuwsgierig. Dan wil ik weten wat er in zijn hoofd afspeelt. Speelt er op dat moment een modeshow af in zijn hoofd? Met Hans in de hoofdrol in diverse versies waar hij verschillende truitjes aanheeft? En dan, als hij een keus heeft gemaakt, the final cut! Op een film dvd zie je vaak onder “extra’s” een alternatief einde. Dus een einde wat anders is, dan het einde wat op het witte doek is verschenen. Zou Hans dat ook in zijn hoofd hebben? Een alternatief einde, als hij toch voor dat andere shirtje had gekozen?

Dat zou wat zijn, Hans, in een zijde panter tangaslip, paraderend met pek en veren, als een zelfingenomen Molukse versie van Amerika’s Next Top Model. Hans op de catwalk, opgemaakt door Mike de Boer en Thijs Willekes. Sebastian van Schaik klapt achter de coulissen zijn vinger worstjes kapot, omdat hij zo trots is dat Hans zijn creatie aan heeft. Ik denk dat het een groot succes zal worden. Hans heeft namelijk talent. Hij is namelijk ook een getalenteerde danser en DJ. Alleen, hij weet dat zelf niet. Hij blijft bescheiden. Maar talent, dat heeft hij. Geef hem een hoepel en hij kan er spontaan mee goochelen. Geef hem een waterijsje en hij demonstreert gelijk hoe je het op verschillende manieren in je mond kan stoppen. Wat dat betreft is Hans een acrobaat. Zo soepel als wat.

Ik geloof in Hans en ik beschouw onze vriendschap als één van de waardevolste dingen in mijn leven. Daarom was afgelopen zondag zo speciaal. Alle beste vrienden, sinds jaren weer bij elkaar. We worden allemaal ouder. De dag was allang aangebroken dat een ieder zijn eigen weg zou inslaan. We gaan samenwonen en krijgen kinderen. We hebben te maken met verantwoordelijkheid. Allemaal volwassen mensen issues, waar wij vroeger als rebbelende tieners niet eens aan dachten. Het is niet langer meer lang leve de lul. Deels door omstandigheden en natuurlijke groei, pakten wij die laatste stap naar volwassenheid. Maar hoe volwassen wij ook zijn geworden, hoe ouder, zet ons bij elkaar en het is gelijk weer als vroeger. Beste vrienden. Voor altijd