Koken

Vanochtend was ik op weg naar de bushalte. Het was 06.35 uur, toen ik de eerste senioren al hun verplichte rondje zag lopen met hun hond, die er klaarblijkelijk geen zin in had om weer aan de lijn te worden gehouden door een seniele bejaarde. Het gaf mij een licht romantisch, doch treurig beeld. Een man, in de laatste fase van zijn leven, wandelend met hun hond om vervolgens hun dag weer achter de geraniums door te brengen. De bus kwam eraan. Ik stapte in en het leek net alsof ik een zombiefilm terecht was gekomen. De enige persoon waar een beetje leven in zat, was de buschauffeuse, wiens omvang groter dan een Poef XL, dat het godswonder was dat zij nog achter het stuur kon plaats nemen!

De andere passagiers waren dood. Getransformeerd tot zombies. Daar zat ik dan, vastgeklemd tussen 2 gastarbeiders, waaraan je kon ruiken wat ze de dag ervoor nog hadden gegeten. Of geslacht, want dat kan natuurlijk ook. Ik keek voor me uit en zag een dikke negerin naar mij kijken, alsof ik de nieuwste sensatie Chicken Wing was met een vleugje Oosters aroma. De busrit duurde maar 10 minuten, maar het voelde aan als een eeuwigheid. Gelukkig was daar mijn Experia X10 en de nieuwste Dr. Dre tracks die mij erdoor heen sleepten. Het eerste wat ik deed, toen ik buiten stond, was ademhalen! Eindelijk frisse lucht. Ik ben dol op shoarma, kabab, shashlick en dönor, maar het brengt bij mij kotsneigingen naar boven, om dat om kwart voor zeven in de ochtend aan de jassen van mijn beide mede passagiers te ruiken, met een combinatie van hun onhygiënische, transpirante lichaamsgeur.

Wat is dat toch met “Van nature Niet Nederlanders” die het voor elkaar krijgen om elke dag, hele dag, naar eten te ruiken? Ook Molukkers hebben daar een handje van. Maar bij ons heeft dat een reden. Wij houden van eten. Veel eten. De hele dag eten. Geef ons een dag geen eten en vliegen zitten spontaan ook op ons gezicht. Ook wij hebben dikke buiken, maar dan niet van de honger. Wij eten ons eten alsof wij het nog nooit eerder hebben gegeten. Wij genieten van onze satés, nasi goreng, asam pedis, soto’s etc. Ik woon op een loopafstand van de groothandel “Oriental”. Voor mij en iedere Aziaat in Groningen is “Oriental” een begrip. De Oriental is een prima vervanger voor het lekkere eten van mijn opa en oma Terinathe in Assen. Om nog maar te zwijgen over mijn eigen schoonmoeder. Als mijn opa en vader Koningen zijn op het gebied van Moluks eten, dan is mijn schoonmoeder de Koningin op het gebied van Indonesisch/Manadonees eten! Ik buig voor haar. Elke dag probeer ik mijn vrouw zover te krijgen om zo goed als haar moeder te worden. Helaas zonder resultaat. Mijn vrouw kan koken, maar het niveau van haar moeder haalt ze nog niet. Haar moeder en mijn vader zijn Ajax en wij zijn SC Heerenveen. Een goede middenmoot, maar nog lang geen top.

Mijn vader is een alles kunner. Hij heeft koken tot een ware kunst verheven. Zijn kookkunsten reiken verder dan alleen de culinaire, traditionele, Molukse keuken. Zijn pasta, vooral de pasta roomsaus, is een begrip geworden. Zijn kwarktaarten idem. Ik heb die liefde voor koken van hem overgenomen. Ik heb die “drive” om net zo goed of misschien wel beter dan hem te worden. Fysiek zal ik hem nooit evenaren. Mijn vader heeft een “Not to be fuck with” lichaamsbouw en uitstraling. Vergeleken met hem lijk ik wel een koorknaapje. Iedereen heeft het wel over Samuel L. Jackson, maar mijn vader is pas een “one bad motherfucker”. Het is dan ook wel frappant om te zien hoe men voor de gek kan worden gehouden door iemands uiterlijk of uitstraling. Mijn vader is een hele, lieve man, die het beste voor heeft met zijn gezin en kleinkinderen en die toevallig heel goed kan koken! Nu ik hierover heb geschreven, beloof ik u, dat ik over 5 jaar weer hierover zal schrijven. Dan laat ik u weten of ik mijn vader inmiddels geëvenaard ben.