Trouwen. In mijn vorige column had ik er al aandacht aan besteed, dat dit jaar 2 van mijn beste vrienden het Ja woord zullen geven aan hun geliefde. Het ultieme bewijs dat er meer in het leven is, dan alleen blowen, bier zuipen en wijven naaien. Trouwen blijft toch dat ouderwetse romantiek houden. En dat vind ik heerlijk! Trouwen is naast een begrafenis een legitieme manier voor een kerel om eens een potje te gaan janken. Je ziet ons zitten. Als beste vrienden bij elkaar, vooraan op de eerste rij. Mauricio die keihard aan het janken is van blijdschap. Hans die liefdevol zijn armen om hem heen slaat en zelf ook een traantje wegpinkt. Daaraan kan je zien dat echte vriendschap bestaat. Elkaar troosten en samen janken terwijl wij aanschouwen dat onze vrienden de rest van hun leven aan het vergallen zijn. Vriendschap gaat door dik en dun. Door weer en wind. In voor en tegenspoed. Vriendschap is elkaar steunen in elkaars beslissingen. Vriendschap is elkaar op de flikker geven voor de goede zaak, maar elkaar respecteren. Vriendschap is elkaar helpen en s’nachts elkaar ophalen als je in je onderbroek uit het huis van je vriendin gezet wordt. Dat is vriendschap. Lachen om elkaars scheten en ruiken of die van jou lekkerder ruikt. Vriendschap is keihard elkaars ballen grijpen, zonder dat je gelijk wordt uitgemaakt voor een homo.
Ik weet het nog als de dag van gister. Filip in zijn trainingspakje, naast het eettentje van zijn familie tijdens de TT-nacht. Slapend op een stoeltje, terwijl het kwijl uit zijn mondhoek druipt. Tante Christine mag oprecht trots zijn op haar oudste zoon. En vooral op zichzelf, want zij heeft haar twee zoons op een correcte, doch strenge manier opgevoed. Tante Christine is een warme, vriendelijke vrouw, die altijd klaarstaat voor een ander. Ze is een trouwe kerkganger, zoals je die tegenwoordig helaas niet vaak meer ziet. Filip heeft dat van haar. Dat trouw naar de kerk gaan en voor een ander openstaan. Maar van wie Filip dat vloeken heeft, is voor mij een raadsel. Ik kan er zelfs niks grappigs over zeggen, zo erg is het. Als Filip een Amerikaanse tv celebrity zou zijn, dan zou er één lange piep te horen zijn, telkens als hij zijn bek opentrekt. Het is Godverdomme voor en Godverdomme na. Dat constante Godverdomme van hem, zou een Jehova Getuige een complete hartverlamming bezorgen. Als mijn dochter kan praten en begrijpen, dan neem ik een koptelefoon voor haar mee, zodra oom Filip in de buurt is. Mensen verander je niet, dus Filip ook niet. Ik zie het voor me. Hij en Antina voor het altaar. Elkaar aankijkend terwijl de dominee de vraag stelt: “Filip Singadji, neemt u Antina ten Hoor, tot u wettelijke echtgenote. En belooft u plechtig dat u haar zult steunen in goede en slechte tijden, tot de dood u scheidt?” Waarop Filip zegt: “Wat denkt u godverdomme zelf, dominee? Ja, godverdomme!” Dat ultieme moment, dat wil ik niet missen. Dat leg ik dan ook vast met mijn videocamera, zodat we daar nog jarenlang over kunnen lachen.
En dan Ron. Ron is een geval apart. Ron heeft niet echt bepaalde kenmerken wat hem typeert. Misschien komt het doordat hij op een later leeftijd met ons ging optrekken en op een vrij jonge leeftijd de ballen had om naar het westen te verhuizen. Wat ik wel kan vertellen is dat Ron altijd al een handelaartje was geweest. Ron is dat type snelle geld verdienen, zonder dat het arrogant wordt. Want er kan niet gezegd worden dat hij alles voor zichzelf houdt. Ron deelt uit en liet ons meegenieten. Van knoeien met emballagebonnen bij de plaatselijke supermarkt tot aan de deur aan deur verkopen van kleding. Ron zag overal wel handel in. Ron kan zelfs van twee breiende oma’s omturnen tot een winstgevende swingende onderneming. En ieder gelooft dat. Ik ook. Als Ron eenmaal begint te lachen met zijn Colgate tanden, dan ben ik om. Dan heeft hij mij ingepakt. Ik ben daar vatbaar voor. Colgate tanden. De enige tandpasta merk waar ik gevoelig voor ben. Dat in tegenstelling tot Paradontax tanden. Dat wekt bij mij agressie op. Paradontax is het merk wat lusteloosheid en gevoelloosheid uitstraalt. Dat “Ik heb er geen zin meer in” gevoel. Paradontax is de reden waarom er elke zomer weer werkloze Molukkers doelloos voor hun huis zitten in hun boxershort!
Gelukkig is Ron niet zo. Hij kan niet stilzitten. Hij moet altijd wel iets om handen hebben. Iets wat flitsend is. Als het niet zijn tanden zijn, of zijn glimmende horloge, dan is het wel wat anders. Om Ron kan je niet heen. Ron valt altijd op. Daarom wordt hij ook wel de neger onder de Molukkers genoemd, maar dan zonder de gouden kettingen en tanden. Ron is de wat mindere flitsende, maar meer menselijke versie van Kanye West. Klein van stuk, maar groot in zijn daden en groot in zijn handelen. Ron heeft dat Calimero complex al jaren geleden van zich afgeschud. Ron is klein, maar denkt groot. Hij organiseert sinds kort ook feestjes. Intence, zo heten zijn feestjes. Elke laatste vrijdag van de maand in Groningen. En ook daarin laat hij zien over een dosis zakelijk instinct te bezitten. Je moet daar ballen voor hebben. Om vanuit het westen op het idee komen, om voor alle boeren uit het Noorden een feest te gaan organiseren. En het loopt goed. Hij weet ons telkens weer te verassen met een goede line-up! Ik denk dat Intence een begrip zal worden. De eerste stappen zijn gezet. Het zal me niet verbazen, als dat kleine Molukkertje uit Assen boven ons allemaal zal uitstijgen. Toch is het onze zaak, om hem met beide beentjes op grond te houden. Maar ook daarin voorzie ik geen moeilijkheden. Ron is nuchter. Dat is typisch iets Noordelijks. Dat valt er niet uit te slaan. Je moet uit het Noorden komen om dat te begrijpen. Wat ook erg belangrijk is. Zijn vriendin Naomi. Een vrouw met een sterke persoonlijkheid. Ondanks al die jaren, heb ik haar niet echt heel goed leren kennen. Dat komt omdat we elkaar niet vaak zien. Maar ik zie dat Ron gelukkig met haar is. Ik zie ook dat zij een goede invloed op hem heeft. Dus ik zie het dat goed zit.
Ik heb veel met Ron meegemaakt. Van in bierglazen pissen tot bijna dood ervaringen. Hij en ik, een onmogelijk duo. Wij jutten elkaar ook altijd op. Energierijk. Wij hadden geen drugs nodig om een goede avond te hebben. Wij waren elkaars drug! Het scheelde niet veel, maar dat opjutten was ons een paar keer bijna fataal geworden. Dan zat ik hier nu niet om hun in deze column lichtelijk in de zeik nemen. Wij zochten graag het randje op. Zeg: “T-splitsing” tegen Ron en het zweet druipt direct weer tussen zijn bilnaad. Angstig telt hij nogmaals zijn zegeningen en rijdt direct door naar Assen, om koekjes voor zijn moeder te bakken.
Dit jaar zal het gebeuren. Ron en Filip. Ze gaan trouwen en ik ben daar blij om, want ik hou van ze. Net zoals ik van mijn andere goede vrienden hou. Onze vriendschap beslaat al een periode van meer dan 20 jaar! Onze vriendschap is niet te breken, want het was niet altijd rozengeur en maneschijn. Onze vriendschap is als een goed huwelijk. Natuurlijk hadden wij onze meningsverschillen, irritaties en zelfs kleine ruzies. Daar ontkwamen we niet aan. Dat was voor even elkaar vervloeken, met een schuin oog elkaar aankijken en dan later toch zeggen: “Hey sorry man. Geef me een knuffel ouwe rukker!”
Ik kijk er erg naar uit. En met mij de rest van onze vrienden. Nu ik erop terugkijk gaat de tijd wel erg snel. Eerst vonden wij het cool om elke vrijdagavond in de stad rond te hangen. Chickies checken en baldadig zijn. Dan een periode later, hadden wij onze rijbewijs en auto’s en begon het echte leven vol uitgaan, feesten en vrouwen. Nu zijn wij twee jonge vaders en twee hardwerkende vrijgezellen en zien wij twee, nog kinderloze, vrienden het huwelijksbootje instappen. En dan beseffen wij het: We zijn mannen!
de 2 echtgenoten die blind in de liefde geloven
Ik weet het nog als de dag van gister. Filip in zijn trainingspakje, naast het eettentje van zijn familie tijdens de TT-nacht. Slapend op een stoeltje, terwijl het kwijl uit zijn mondhoek druipt. Tante Christine mag oprecht trots zijn op haar oudste zoon. En vooral op zichzelf, want zij heeft haar twee zoons op een correcte, doch strenge manier opgevoed. Tante Christine is een warme, vriendelijke vrouw, die altijd klaarstaat voor een ander. Ze is een trouwe kerkganger, zoals je die tegenwoordig helaas niet vaak meer ziet. Filip heeft dat van haar. Dat trouw naar de kerk gaan en voor een ander openstaan. Maar van wie Filip dat vloeken heeft, is voor mij een raadsel. Ik kan er zelfs niks grappigs over zeggen, zo erg is het. Als Filip een Amerikaanse tv celebrity zou zijn, dan zou er één lange piep te horen zijn, telkens als hij zijn bek opentrekt. Het is Godverdomme voor en Godverdomme na. Dat constante Godverdomme van hem, zou een Jehova Getuige een complete hartverlamming bezorgen. Als mijn dochter kan praten en begrijpen, dan neem ik een koptelefoon voor haar mee, zodra oom Filip in de buurt is. Mensen verander je niet, dus Filip ook niet. Ik zie het voor me. Hij en Antina voor het altaar. Elkaar aankijkend terwijl de dominee de vraag stelt: “Filip Singadji, neemt u Antina ten Hoor, tot u wettelijke echtgenote. En belooft u plechtig dat u haar zult steunen in goede en slechte tijden, tot de dood u scheidt?” Waarop Filip zegt: “Wat denkt u godverdomme zelf, dominee? Ja, godverdomme!” Dat ultieme moment, dat wil ik niet missen. Dat leg ik dan ook vast met mijn videocamera, zodat we daar nog jarenlang over kunnen lachen.
Filip in 1997
En dan Ron. Ron is een geval apart. Ron heeft niet echt bepaalde kenmerken wat hem typeert. Misschien komt het doordat hij op een later leeftijd met ons ging optrekken en op een vrij jonge leeftijd de ballen had om naar het westen te verhuizen. Wat ik wel kan vertellen is dat Ron altijd al een handelaartje was geweest. Ron is dat type snelle geld verdienen, zonder dat het arrogant wordt. Want er kan niet gezegd worden dat hij alles voor zichzelf houdt. Ron deelt uit en liet ons meegenieten. Van knoeien met emballagebonnen bij de plaatselijke supermarkt tot aan de deur aan deur verkopen van kleding. Ron zag overal wel handel in. Ron kan zelfs van twee breiende oma’s omturnen tot een winstgevende swingende onderneming. En ieder gelooft dat. Ik ook. Als Ron eenmaal begint te lachen met zijn Colgate tanden, dan ben ik om. Dan heeft hij mij ingepakt. Ik ben daar vatbaar voor. Colgate tanden. De enige tandpasta merk waar ik gevoelig voor ben. Dat in tegenstelling tot Paradontax tanden. Dat wekt bij mij agressie op. Paradontax is het merk wat lusteloosheid en gevoelloosheid uitstraalt. Dat “Ik heb er geen zin meer in” gevoel. Paradontax is de reden waarom er elke zomer weer werkloze Molukkers doelloos voor hun huis zitten in hun boxershort!
Colgate Smile!
Gelukkig is Ron niet zo. Hij kan niet stilzitten. Hij moet altijd wel iets om handen hebben. Iets wat flitsend is. Als het niet zijn tanden zijn, of zijn glimmende horloge, dan is het wel wat anders. Om Ron kan je niet heen. Ron valt altijd op. Daarom wordt hij ook wel de neger onder de Molukkers genoemd, maar dan zonder de gouden kettingen en tanden. Ron is de wat mindere flitsende, maar meer menselijke versie van Kanye West. Klein van stuk, maar groot in zijn daden en groot in zijn handelen. Ron heeft dat Calimero complex al jaren geleden van zich afgeschud. Ron is klein, maar denkt groot. Hij organiseert sinds kort ook feestjes. Intence, zo heten zijn feestjes. Elke laatste vrijdag van de maand in Groningen. En ook daarin laat hij zien over een dosis zakelijk instinct te bezitten. Je moet daar ballen voor hebben. Om vanuit het westen op het idee komen, om voor alle boeren uit het Noorden een feest te gaan organiseren. En het loopt goed. Hij weet ons telkens weer te verassen met een goede line-up! Ik denk dat Intence een begrip zal worden. De eerste stappen zijn gezet. Het zal me niet verbazen, als dat kleine Molukkertje uit Assen boven ons allemaal zal uitstijgen. Toch is het onze zaak, om hem met beide beentjes op grond te houden. Maar ook daarin voorzie ik geen moeilijkheden. Ron is nuchter. Dat is typisch iets Noordelijks. Dat valt er niet uit te slaan. Je moet uit het Noorden komen om dat te begrijpen. Wat ook erg belangrijk is. Zijn vriendin Naomi. Een vrouw met een sterke persoonlijkheid. Ondanks al die jaren, heb ik haar niet echt heel goed leren kennen. Dat komt omdat we elkaar niet vaak zien. Maar ik zie dat Ron gelukkig met haar is. Ik zie ook dat zij een goede invloed op hem heeft. Dus ik zie het dat goed zit.
Cheese!!!
Ik heb veel met Ron meegemaakt. Van in bierglazen pissen tot bijna dood ervaringen. Hij en ik, een onmogelijk duo. Wij jutten elkaar ook altijd op. Energierijk. Wij hadden geen drugs nodig om een goede avond te hebben. Wij waren elkaars drug! Het scheelde niet veel, maar dat opjutten was ons een paar keer bijna fataal geworden. Dan zat ik hier nu niet om hun in deze column lichtelijk in de zeik nemen. Wij zochten graag het randje op. Zeg: “T-splitsing” tegen Ron en het zweet druipt direct weer tussen zijn bilnaad. Angstig telt hij nogmaals zijn zegeningen en rijdt direct door naar Assen, om koekjes voor zijn moeder te bakken.
1997
Dit jaar zal het gebeuren. Ron en Filip. Ze gaan trouwen en ik ben daar blij om, want ik hou van ze. Net zoals ik van mijn andere goede vrienden hou. Onze vriendschap beslaat al een periode van meer dan 20 jaar! Onze vriendschap is niet te breken, want het was niet altijd rozengeur en maneschijn. Onze vriendschap is als een goed huwelijk. Natuurlijk hadden wij onze meningsverschillen, irritaties en zelfs kleine ruzies. Daar ontkwamen we niet aan. Dat was voor even elkaar vervloeken, met een schuin oog elkaar aankijken en dan later toch zeggen: “Hey sorry man. Geef me een knuffel ouwe rukker!”
Ron, Riv, Carlo en ik 13 jr. geleden
Ik kijk er erg naar uit. En met mij de rest van onze vrienden. Nu ik erop terugkijk gaat de tijd wel erg snel. Eerst vonden wij het cool om elke vrijdagavond in de stad rond te hangen. Chickies checken en baldadig zijn. Dan een periode later, hadden wij onze rijbewijs en auto’s en begon het echte leven vol uitgaan, feesten en vrouwen. Nu zijn wij twee jonge vaders en twee hardwerkende vrijgezellen en zien wij twee, nog kinderloze, vrienden het huwelijksbootje instappen. En dan beseffen wij het: We zijn mannen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten