Ik ben te direct. Mijn humor zou te kwetsend zijn. Ik weet geen grens te stellen. Mijn taalgebruik dient, zeker nu ik een dochter heb, verandert te worden. Dit zijn een aantal punten wat ik regelmatig te horen krijg naar aanleiding van mijn columns en of stukjes wat ik op internet zet, bijvoorbeeld op Facebook. Ondanks dat ik eerste ben om dat toe te geven, vind ik het toch enigszins overtrokken. Het vervelende is, een geschreven woord staat geschreven zonder enig vorm van intonatie. Ondanks dat ik gebruik maak van MSN emoticons zoals, :P en :S, komt de boodschap niet echt over.
Het is niet mijn intentie om mensen of culturen bewust te kwetsen. Als ik zeg dat een Hollander stinkt en ik zet de emoticon :P erachter, wil dat zeggen dat ik dat niet meen. En als dat er niet achter staat, dient de humor in een wat groter geheel gezien te worden, zodat het duidelijk is, dat ik het niet meen. Ik deel uit, maar weet zelf ook te incasseren. Men weet half niet hoeveel ik heb moeten incasseren toen ik jonger was. Jong en schrikbarend dun! Ga daar maar tegenover staan als je een kind bent. Kinderen zijn keihard in het kwetsen en pesten. Nu wil ik niet zeggen dat ik constant gepest werd. Ik hoorde bij de populaire jongens, maar op zijn tijd werd ik ook aangepakt. De jongens uit mijn wijk spaarden mij niet. Woordspelingen als: “Aangeklede TL buis, Afrikaantje” kreeg ik vaak genoeg te horen. Maar ik beet van me af en deelde ook uit. Ik heb me moeten bewijzen als een dunne Molukker. Niet fysiek, maar verbaal. Of ik depressief was, omdat men mijn dunne lichaam belachelijk maakte? Depressief niet, maar ik heb wel een tijd lang erover in de put gezeten. Ik ben veel gaan eten, maar niets hielp. Ik werd niet dikker. Ik bleef dun. Ik ben een alles eter en dat ik alles kon eten zonder aan te komen is een voordeel, maar ook een groot nadeel, want ik at juist veel om aan te komen!
Doordat ik er telkens mee geconfronteerd werd door mijn omgeving, ben ik mijn eigen nadeel in mijn voordeel gaan gebruiken. Ik begon er zelf grappen over te maken, zodat zij mij er niet meer op konden pakken. Ik zei dan: “Ja ik ben dun, maar ik kan alles eten wat ik wil. Dat kan ik niet over jou zeggen, vetklep. Een broodje hamburger voor jou, maakt jou gelijk 10 kilo dikker”. Ik kan me een rapbattle herinneren waar ik aan meedeed, toen ik in Groningen op school zat. Er was een neger op school die in zijn rap mij belachelijk maakte. Ik hoorde dat op het schoolplein en schroomde niet om hem terug te pakken. Ik stond tegenover hem en zei: “Ja ik ben dun en ik ben een Molukker. En ik heb dikke lippen, die jou er onder zal drukken! Je hebt het over mij en over mijn haar. Gozer, ik kijk naar jou. Je bent zo dik, je riem is net zo breed als evenaar!” Er was daarna niemand meer op school die het in zijn hoofd haalde op mijn fysieke gesteldheid belachelijk te maken.
Door al dit alles ben ik gevormd tot wie ik ben. Ik heb mezelf leren te accepteren. Doordat ik dit alles heb moeten doorstaan en humor heb gebruikt om geaccepteerd te worden, schiet ik weleens door in mijn columns en in mijn algemene directheid. Ik ben een gevoelige jongen. Ik ben gevoelig in alle opzichten. Ik kan hard zijn in mijn bewoordingen. Ik kan bot zijn, maar tegelijkertijd kan ik ook huilen om de kleinste dingen. Al mijn dochter van 3 maanden naar mij lacht, dan schiet ik al vol. Dan kan men mij, als het ware, wegdragen.
Hoe hard en bot ik ook kan zijn, het is nooit mijn intentie geweest om iemand of een complete bevolkingsgroep bewust te kwetsen. Ik zal er in het vervolg proberen rekening ermee te houden maar mezelf veranderen, dat zal niet gebeuren. Wat ik heb geleerd in 32 jaar, is dat ik te allen tijde mezelf moet zijn. Als ik bewust mijn humor, mijn manier van schrijven zal moeten veranderen, dan ben ik mezelf niet meer. Dan ben ik dood voor mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten