Mijn persoonlijk jaaroverzicht

Het is alweer een tijd geleden dat ik een column geschreven heb. Zowel voor mezelf, als voor de website http://www.bkml.nl/ waar ik al enkele jaren mee verbonden ben. Eerst als redactielid, later als correspondent. Dat klinkt natuurlijk mooier en spannender dan dat het in werkelijkheid is. Het woord correspondent, dat brengt een zware lading met zich mee. Je ziet dat ook op het journaal, als er wordt overgeschakeld naar een correspondent uit Israël. Die beste man staat daar op locatie nieuws uit te brengen, terwijl de kogels hem om de oren vliegen. Dat is pas spannend. Wat ik doe is helemaal niet spannend. Er vliegen hooguit wat scheldwoorden om mijn oren, als ik weer wat kritisch heb geschreven. En zelfs dat gebeurt niet op locatie. Nee, dat gebeurt thuis achter mijn laptop, op internet.

Maar ook dat kan beangstigend zijn. De kritieken en scheldpartijen waren niet mals, toen ik het in mijn hoofd haalde om een stuk te schrijven over Molukse Hooligans in tegenstelling tot onze Molukse gemeenschap hier in Nederland. Hoewel beangstigend? De kritieken kwamen veelal uit de hoek van Rotterdamse kakkerlakken en iedereen weet dat je kakkerlakken zo dood kan trappen met de onderkant van je schoen. Oké, dat had ik niet moeten zeggen. Dat was een grap. Ik zeg het maar alvast, voordat men ook hierover valt. In de ogen van mijn “criticasters” ben ik een Molukse Jood. Hoewel ik dat een grappige term vind, slaat het natuurlijk nergens op. Ik heb nog nooit een Molukker gezien met een joods keppeltje op of met een dergelijk zwart hoedje waar lange krulpijpen a la Rijkaard uitkomen.

Er is veel gebeurd sinds ik voor het laatst geschreven heb. Onze Molukse kerk in Assen wordt eindelijk gemaakt. Excelsior voetballer Waisapy kan niet voor Indonesië uitkomen. Susilo Sabarang Kuthoyono heeft gezegd dat hij pas in Nederland komt, als er RMS regering in ballingschap is opgeheven. Het jaar 2010 was een bewogen jaar. Een hectisch jaar ook voor mij persoonlijk. Ik ben gaan samenwonen met Daisy en mijn ouders hebben na bijna 30 jaar de Molukse wijk in Assen verlaten voor hun droomhuis wat ze hebben laten bouwen. Uiteraard ben ik er blij om, maar ik ben zo’n sentimentele klootzak dat ik er toch veel moeite mee had. Niet zozeer met mijn eigen verhuizing, maar meer de verhuizing van mijn ouders, want de Talmastraat was toch wel mijn straat. Daar ben ik “born and raised”. Ons huis was toch de plek waar onze vrienden bij elkaar kwamen. Ik heb daar lief en leed gedeeld. Daar heb ik mijn typische Molukse opvoeding genoten. Daar ben ik gevormd tot wie ik ben. Men kan mij wel weghalen uit de Talmastraat, maar de Talmastraat is niet uit mij weg te krijgen!

Ik ben 32 jaar, maar 2010 was toch wel het jaar waarin ik mij sterk heb ontwikkeld in alle opzichten. Mijn sociale leven heb ik op orde. Ik geniet van mijn dierbare vrienden en mijn band met mijn ouders is sterk verbeterd, maar het allermooiste wat mij ooit is overkomen is toch wel de geboorte van mijn dochter op 11 november 2010. Raphorah Margo Costavina Terinathe, zo heet mijn oogappeltje! Waarvan ik dacht dat het mij nooit zou overkomen, is toch gebeurd. Ik ben een vader. Een vader van een gezond Kamarian / Manadonees meisje. Zij is nu bijna 3 maanden, maar ik kan nog steeds niet in woorden omschrijven hoe ik me voel sinds zij in mijn leven is. Alleen het woord “gelukkig” is niet voldoende. Daar doe ik haar, Daisy en mezelf tekort mee. Wij zijn meer dan alleen gelukkig. Ik ben meer dan wat ik ooit geweest ben.

Natuurlijk gaat niet alles van een leien dakje. Natuurlijk maak ik ook fouten. Een kind opvoeden? De moeilijkste, maar meest dankbare baan die er is. Er komt zoveel bij kijken nu ik een kind heb. Wat vroeger vanzelfsprekend was, is niet meer vanzelfsprekend. Daisy en ik kunnen niet meer naar de bioscoop, wanneer wij willen. Wij kunnen niet meer tot 07.00 uur stomdronken en high thuiskomen. Wij kunnen niet meer hele zondagen in bed blijven liggen.

Wij hebben een verantwoordelijkheid. Wij zijn verantwoordelijke ouders geworden. Er is zoveel om rekening mee te houden. Poepluiers? Ik moest er niet aan denken! Kinderen verschonen? Nooit van mijn leven. Ik heb nog nooit een baby verschoond, totdat ik zelf een baby kreeg. Nu doe ik het wel. En het is niet omdat het moet, maar ik vind het zelf niet eens erg. Het is toch wel van mezelf hè? En iets wat van jezelf is, vind je nooit vies. Ik heb nog nooit gehoord dat iemand zijn eigen stank vies vind, als diegene op de pot zit te schijten. Maar stank van iemand anders, of beter gezegd, stank van iemand die je niet zelf op de wereld heb gezet, is niet te harden!!

Ik heb mezelf moeten aanpassen, nu ik een dochter heb. Ik voed niet alleen mijn dochter op, maar in zekere zin voed ik mezelf ook opnieuw op. Zelfs mijn taalgebruik heb ik moeten aanpassen. Vroeger schold ik te pas en te onpas. Mijn favoriete scheldwoord was “kut”. Alles was kut. Kut dit, kut dat. Kut, kut kut! Oh wat hield ik van dat woord. En niet alleen van dat woord, ook het lichaamsdeel waar het naar vernoemd is, was ik niet vies van. Maar ook daarin ben ik veranderd.

Ik kan wel stellen dat ik veranderd ben. Dat kan ook niet anders, want een kind op de wereld zetten, dat doet iets met je. Dat is magisch. Dat is net zoals toen Ajax de Champions League had gewonnen. Magische, legendarische momenten vergeet je niet. Dat zorg ervoor dat je als mens verandert. Je wordt rijker, figuurlijk gesproken. Tenzij je ook de loterij wint, want dan ben je letterlijk rijker geworden. Ik heb een transformatie ondergaan. Van een losbandige, onverantwoordelijk straatschoffie naar een zorgzame vader die zielsveel van zijn vrouw en dochter houdt. Ik ben het leven gaan waarderen. Ook de kleine dingen. Ik woon in Groningen, mijn ouders in Assen. Als mijn vader of moeder belt, vind ik dat leuk. Als we naar hun toe gaan of zij naar ons, dat vind ik leuk. Mijn broer woont Hoogeveen en mijn broertje in Haarlem. Nu kijk ik er erg naar uit om ze te zien of te spreken. Vroeger kon het mij geen reet schelen.

Ik kijk dan ook met vol verwachting wat 2011 ons brengt. Het jaar 2011 zal ook een jaar van veranderingen zijn. In ieder geval is het een jaar om naar uit te kijken. Het jaar is goed begonnen en zal alleen nog maar mooier worden. Om te beginnen is mijn beste vriend Marcel Tunyluhulima een paar dagen terug voor de tweede keer vader geworden van een een gezonde dochter. Op deze manier wil ik je voor zoveelste keer feliciteren vriend! Mijn broer Gregory zal in maart voor de 2^e keer vader worden. Ook daar ben ik heel erg blij om. Natuurlijk omdat Gregory mijn broer is, maar meer vanwege zijn vriendin Susanne. Het is haar zo gegund! Zij is een lief persoon met een goed hart en ik weet zeker dat zij het geweldig zal doen als moeder. Tevens zullen 2 van mijn beste vrienden, namelijk R.T. en Filip Singadji in het huwelijksbootje treden! 2011 kan voor mij nu al niet meer stuk!

Emerson