Privacy

Column van februari 2010

Ik ga verhuizen. Terug naar “de” studentenstad van Nederland. De stad genaamd Groningen. In een eerder stadium verbleef ik al een aantal jaartjes in Groningen, maar dit is anders. Dit is “the new and improved” me. En waarom? Omdat alles nu op mijn naam staat. Zo simpel is het. Kijk, ik was gewend om bij mensen in te trekken. Een dergelijke egoïstische hypocriet was ik wel. Nu heb ik mijn eigen stek. We zijn nu druk aan het klussen, zoals de meeste van jullie wel weten. Het is zwaar. Overdag ben ik aan het werk en na werktijd gelijk klussen. Maar de job moet geklaard worden, wil ik eind deze maand de woning betrekken.

De verhuizing geeft mij een dubbel gevoel. Aan de ene kant heb ik iets voor mezelf en hoef ik met niemand rekening te houden. Aan de andere kant zal ik mijn ouders toch missen. En dat is iets wat ik nooit had verwacht. Toen ik in april 2009, na jaren weer thuis kwam wonen, moest ik erg wennen. Ik had, naar mijn gevoel, geen privacy meer. Ik leefde weer onder één dak met mijn ouders en moest me dus weer aanpassen aan hun regels. In het begin was het moeizaam. Ik was gewend om mijn eigen ding te doen. Zelf eten koken, zelf kleren wassen, mijn ouders deden dat weer.

Languit op de bank liggen, na een dag hard werken, dat was er niet bij. Ik kon dus ook niet meer halfnaakt en dronken op de grond van mijn woonkamer neerploffen. Wijdbeens een dikke scheet laten en in mijn eentje erom lachen. Ik kon dus ook niet in mijn tangaslip rondjes rennen in de woonkamer, de regendans uitvoeren en zingen: “Vandaag is rood, de kleur van mijn billen”. Nee, al dat alles kon niet meer. Maar ik paste me aan. En heb er een mooie tijd gehad. De 10 maanden met mijn ouders was echt datgene wat ik nodig had. Familie en vrienden om me heen. Ik heb mezelf weer gevonden.

Nu ga ik een mooie toekomst tegemoet. Een toekomst met een gezonde verstandshouding met mijn dierbaren en vriendin. Daisy is mij erg dierbaar. Het mooie is, wij zijn totaal verschillend. We verschillen niet alleen leeftijd, 8 jaar verschil, maar ook in ons doen en laten. Maar hoe verschillend wij ook zijn, het belangrijkste is dat we elkaar accepteren hoe wij zijn. We accepteren elkaars tekortkomingen en beperkingen.

Zo zal ik, in ons eigen huisje, vast wel weer een regendans uitvoeren of naakt op de trommel slaan. Ik zal ook weer keihard snurken op de bank, met in de ene hand een fles cola, want alcohol drink ik niet en in de andere hand een vastgeplakte december uitgave van de Playboy met La Paay. Ook zal ik, als mijn vrienden een keer bij mij overnachten, poeder op mijn kont doen en keihard een scheet in hun gezicht laten wanneer ze slapen.

Ik zal jullie wat verklappen. Wat ik allemaal zei, dat ga ik natuurlijk niet doen, want ik ben niet gek. Ik weet dat er Molukkers zijn die dit lezen en denken: “Die Emerson, die spoort echt niet. Scheet laten in iemand anders gezicht, hoe ziek kan je zijn?” Die Molukkers nemen mijn woorden te letterlijk. Komt dat door een tekort aan intelligentie en logisch nadenken, of willen ze alleen datgene geloven wat ze willen geloven?

Wat ik ermee wil zeggen is, ik heb nu weer recht op mijn eigen privacy. Ik houd heel veel van mijn ouders. Ik zou voor hen door het vuur gaan, maar het moment is toch echt aangebroken om de oude, vertrouwde nest te verlaten.