Ik kan er niet omheen. Ik word oud. Gelukkig is dat niet te zien aan het aantal rimpels, maar meer door alles eromheen. Okay, het aantal grijze haren groeit gestaag, daarom word ik op het werk gekscherend een glimmende discobal genoemd. Vooral als de zon schijnt, dan lijkt mijn hoofd op de behaarde borstkas van Robert Pattinson in Twilight, als hij in de zon staat. Gelukkig maak ik mij er niet meer druk om. Noem het een cliché, maar sinds ik een vrouw en dochter heb, is het voor mij makkelijker te accepteren dat ik oud word. Vroeger was dat wel anders. Ik was 10 jaar toen mijn vader destijds dezelfde leeftijd had, als ik nu ben. Mijn vader. In mijn ogen was hij mijn rots. Mijn beschermheer. Een oude wijze vader met zijn lange haar. Als ik van hem weer eens op mijn sodeflikker had gekregen, dacht ik weleens: "Ouwe, zit niet zo te zeuren". Ik dacht het, maar ik zei het niet he? Zo slim was ik wel weer.
Ik ong. 4 jaar
Nu ben ik zelf 32 jaar, maar ik vind mezelf helemaal niet oud. Maar ja, dat dacht mijn vader vroeger ook niet van zichzelf. Daarom weet ik dat ik door de huidige jonge garde als een oude lul gezien word. Is niet erg. Ik leef voor mijn gezin en dat geeft mij een veel zaliger gevoel dan rondlopen als een halve gare idioot in een discotheek waar kinderen rondlopen die net niet mijn eigen kinderen hadden kunnen zijn. Dat is ook zielig. Vond ik vroeger ook zelf ook als ik ze zag. Je herkent ze meteen. Oude zielige mannetjes in discotheken, wanhopig zoekend naar aandacht. Het is zielig, omdat ze zelf niet eens door hebben dat ze ze zielig zijn. Vergelijk het maar met een familielid met wie je liever niet mee gezien wilt worden, maar waar je verplicht mee moet winkelen. Diegene pikt de lelijkste kleren uit en vraagt naar je mening. In plaats de waarheid te vertellen, verschuil je jezelf achter het oer oude gelul dat het geweldig staat!
Links Hans, Midden Ron, Rechts Filip
Nee, waar ik vroeger echt tegen opkeek, valt in werkelijkheid erg mee. En het helpt dat ik zelf een gezin heb, want ik maak me nu pas druk om zaken die erom doen. Zoals naar de gezondheid van mijn dochtertje. Of ze wel goed drinkt. Of ze wel goed slaapt. Spelen met mijn dochtertje. Leuke dingen doen met vrouw en dochtertje. Ik hoef me niet meer druk te maken over of ik er wel goed uit zie en of de vrouwen wel mij zien staan. Dat geeft rust hoor. Het gevoel dat ik eindelijk mezelf kan zijn, dat ik mezelf niet meer groter en stoerder hoef te maken dan ik was, is een heerlijk gevoel. Ook al was het niet gepland, maar ik ben gelukkig met mijn vrouw en dochtertje. Ik zou ze voor geen goud willen missen. Iedereen die nu gaat beweren dat ik ben verandert in een sentimentele klootzak, komt zelf tekort. Want wie wil dit nou niet? Een gezin. Verrijking van het leven is het.
Ron en ik. Foto van 10 jaar geleden. Ik iets dunner. Ron 10 kilo zwaarder en dikker :P
Wat ook een verrijking is, is trouwen. Voor sommige mensen is trouwen een ouderwets instituut, maar voor mij is toch een bezegeling van een jarenlange echte liefde. Ook hiermee werd ik geconfronteerd met het feit dat ik oud ben, want dit jaar zullen twee van mijn beste vrienden trouwen! Ron Tuhusula en Filip Singadji. Van hun had ik altijd wel verwacht dat ze zouden trouwen, maar niet dit jaar. Ik had eerder verwacht dat onze andere vriend Tuny zou gaan trouwen. Dat huisje, boompje, beestje heeft hij al. Het wachten was alleen op het moment dat ik het woord trouwpapiertje erachter kon toevoegen. Ik ben blij voor hun. Twee van mijn beste vrienden die hun jawoord zullen geven aan hun echte liefde. Filip in mei en Ron in september. Beide al meer dan 10 jaar met één en dezelfde vrouw. Dat is een prestatie op zich. Twee beginnende twintigers die toen al wisten dat dit de vrouw is, waar zij de rest van hun leven mee willen delen. Respect. Ik had dat niet. Ik wist niet wat ik wilde. Ik was niet zo standvastig. Ik was de Leo Beenhakker op liefdesgebied. Overal ontslagen worden, maar toch altijd weer ergens opduiken om met frisse moed aan weer een nieuwe klus beginnen.
Filip (2e van rechts)
Filip en Ron. Ik kan daar mooie verhalen over vertellen. Vooral over Filip kan ik boeken over schrijven. Misschien doe ik dat later wel. Een boek schrijven over onze jongensjaren a la Servaas Maturbongs "Njong Gogos". Ik werd samen met Filip "Dagblad van het Noorden" genoemd. Als ik terugkwam van vakantie, liet ik mezelf altijd bijpraten door Filip over de laatste roddels en achterklap. Filip weet alles. Filip heeft zijn roeping gemist. Hij zou niet misstaan als journalist van de Privé. En hij weet het echt boeiend te vertellen. Met veel spanning. Daar is Ad Staartjes van Sesamstraat met een stel kinderen om hem heen, niets bij. Je weet genoeg als je Filips blijde kop ziet. Hij heeft weer een nieuwtje. Dat ziet eruit als een net klaargekomen dolle stier! Iedereen weet hoe ongeduldig een kind is als hij een kado mag uitpakken? Nou, dat is Filip als hij een nieuwtje te vertellen heeft. Filip is niet te benijden. Hij weet en hij ziet alles. Hij is de AIVD. Niets ontgaat hem. Soms kan hij te ver gaan, maar dat siert hem. Want hem ook siert, is dat hij echt om de haverklap vloekt! Filip vloekt zoveel dat als er geen vergeving bestond, zelfs de Hel hem niet zou toelaten. Zo extreem is hij. Niemand vloekt meer en vol met passie dan Filip. En dan toch elke zondag braaf in de kerk zitten. Ook als we die nacht ervoor uit waren gegaan. Dan zag men hem zitten. Met zijn half dronken kop onopvallend onderuit gezakt, achterin de kerk.
Samen met de eerste vader van onze vriendengroep, Tuny.
En nu gaan die twee voormalige wilde honden trouwen. Ik kijk er echt naar uit. Tuny was de eerste met kinderen krijgen. Filip is de eerste die gaat trouwen. Ron volgt als tweede. Ik heb ook een kind en over enkele jaren ga ik trouwen. Let op mijn woorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten