Recensie: Sterk in Groningen

Gisteren was het zover. Om 15.30 uur ging de film “Sterk” in Groningen in première in het Forum Images aan de Hereplein. “Sterk” heeft de eer om de allereerste speelfilmproductie te zijn van Molukse jongeren in Nederland en die tevens geproduceerd is vanuit de Molukse gemeenschap. Deze film heeft in februari 2011 de Hasan Kaynak Award gewonnen voor integratie, participatie en emancipatie in de provincie Gelderland.

Het verhaal gaat over een groepje vrienden uit de Nederlandse plaats Tiel, tijdens een bijzondere zomer. Wanneer ze besluiten om mee te doen aan een talentenjacht wordt hun vriendschap op de proef gesteld. Ondertussen ontdekken we het mysterie van een magische basgitaar en zien we dat als je iets wil bereiken, je nooit mag opgeven. STERK is een familiefilm met een volwassen knipoog. Sterk is in eigen beheer uitgegeven en is voor alle leeftijden geschikt.

In Groningen was de film in de voorverkoop helemaal uitverkocht. Bij aankomst werden Jesse Matitawaer en ik hartelijk welkom geheten door mijn vriend Karl Jozef Kiriwenno uit Vught, waarop ik door hem werd voorgesteld aan Henry Timisela, één van The Timisela Brothers. Toen ik mezelf voorstelde, zei hij: “De Emerson?” Verrast als ik was zei ik: “Dat klopt. Positief hoop ik haha”. Waarop hij mij bedankte voor alle support en de columns wat ik al eerder schreef over de film en over zijn broer Joshua.

Nadat wij plaats hadden genomen, werd het voorwoord gevoerd door Roger Goudsmit. De in Groningen woonachtige Molukker, is de enige Molukker die in 1997 afstudeerde aan de acteursopleiding van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Hij speelde hierna bij verschillende theatergezelschappen. Verder schitterde hij in tv-series en films, zoals Goudkust, GTST, Het Klokhuis, Zonder Ernst en de regionale soap Boven Wotter.

De voorstelling werd geopend door wethouder Janny Visscher van de gemeente Groningen. Het bijzondere aan “Sterk” is, dat de cast nog nooit eerder hebben geacteerd en vrijwillig hebben meegedaan aan dit project. Het zijn allemaal jonge, getalenteerde Molukkers, die hun personages zo geloofwaardig hebben neergezet, zodat wij, de bezoekers, het gevoel hebben gehad alsof ze niet acteerden, maar gewoon zichzelf waren. Wat het ook bijzonder maakt is dat het, zeker voor de Molukse bezoekers, zo herkenbaar is. De onzekerheid en verlegenheid, oftewel “malu hati” waar een jonge talentvolle z anger mee worstelt, de onderlinge vriendschap en het opgroeien in een Molukse wijk, waar de oudere jongeren de jongere jongens continu uitdagen oftewel “cari muka”. Dat is allemaal zo herkenbaar. Op sommige momenten dacht ik: “Hey grappig, zo gaat dat bij ons in de Molukse wijk in Assen ook aan toe”.

De boodschap van “Sterk” is helder. Ga ervoor! Wees niet verlegen. Wees niet “malu hati” in deze maatschappij, maar benut je talenten en pak je kansen. De boodschap is zo sterk, dat het eigenlijk niet te geloven is, dat het 60 jaar heeft geduurd voordat er eindelijk een Molukse speelfilm is gemaakt. Met dank aan The Brothers Timisela.

Mocht de voorstelling ook in Assen gaan draaien, roep ik hierbij iedere Molukker uit Assen en Bovensmilde op om de film te gaan zien. Voor diegene die gisteren niet in Groningen aanwezig konden zijn, of te laat waren om een kaartje te bemachtigen, als de film in Assen gaat draaien, ga hem zien. Wees: “Sterk”!

v.l.n.r: Henry Timisela, Joshua Timisela, Emerson Terinathe, Jesse Matitawaer

Mijn dankwoord

Ik geloof niet in toevalligheden. Ik geloof in het lot en ben dan ook van mening dat er mensen om een bepaalde reden je pad kruisen. Je bewandelt je eigen pad. Een ieder is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen leven en hoe het leven zich ontwikkelt. Toch zijn er mensen in mijn leven verschenen die ik nooit zal vergeten. Zowel in positieve als in negatieve zin, want ik werd erdoor gevormd. Dit wordt geen lange column over de zin en onzin van het leven. Dit wordt geen verhaal over hoe ik alles beter had moeten doen. Dat is allemaal achteraf gelul, waar ik niks mee kan. Daarom blijf ik niet lang stil staan bij alle negatieve aspecten wat ik heb meegemaakt. Dat is ook de reden waarom ik sommige exen, zogenaamde vrienden al lang en breed vergeten ben. Het geeft mij een naar gevoel om daarop terug te kijken. Als ik aan mijn ex terugdenk, dan krijg ik spontaan het gevoel dat ik moet poepen. Je kent dat wel, dat drukkende onderbuikgevoel en dat je anus dichtknijpt. Dat gevoel. Daarom kijk ik niet terug op die periode. Behalve als ik meer dan drie dagen niet heb gescheten, dan gaat het als volgt: Ik ga er eens goed voor zitten, met de broek tot op mijn enkels. Ik visualiseer de rotkop van mijn ex voor me en binnen no time zijn mijn darmen weer geleegd!

Ondanks alle doffe ellende wat ik over mezelf heb afgeroepen door een relatie met haar aan te knopen, moet ik haar ook bedanken. Dat doe ik dan ook bij dezen: “Die drie jaren wat ik aan jou verspild, waren achteraf gezien erg leerzaam. Ik weet nu hoe het voelt om jezelf te verloochenen. Ik weet hoe het is om vervreemd te raken van je eigen vertrouwde omgeving. Ik weet hoe het voelt om gewantrouwd te worden op basis van onzekerheid. Dank je voor deze jaren. Ik heb ervan geleerd en weet nu dat het nooit erger kan worden. Jij bent het absolute dieptepunt. De bodem van een vervuilde beerput. Ik dank je”.

Ik dank ook mijn allerbeste vrienden en in het bijzonder Hans Uktolseja, Mauricio Metiary, Filip Singadji, Ron Tuhusula en Marcel Tunyluhulima. Wij hebben een vriendschap wat al meer dan 20 jaar sterk is. Jullie stonden altijd voor mij klaar en accepteerden mij om wie ik ben, met al mijn fouten en tekortkomingen. Ik heb me niet altijd als een voorbeeldige vriend gedragen, maar nooit heb ik mijn respect voor jullie verloren. Er was een periode in ons leven dat ik jullie heb teleurgesteld. De manier waarop jullie mij weer omarmden, dat gevoel wat dat mij gaf, kan ik niet in woorden omschrijven. En dat zegt wat voor een kletskous als ik. Ik dank William en Josias Pormes. Ons hele leven zijn we goed bevriend. Ik dank hun en in het bijzonder William, voor alles wat hij voor mij gedaan heeft. Ook al zie ik hun veel minder dan anderen, als ik hun zie, dat zit het goed. Wij hoeven elkaar niet vaak te zien, om te bewijzen hoe goed bevriend wij zijn. De kern van de vriendschap, dat blijft hecht. Ik dank ook andere mensen die een rol hebben gespeeld in mijn leven in negatieve zin. Ik ben er sterker door geworden.

Ik dank Pooja Manoe, omdat zij mij een spiegel voorhield. Ik herkende me er niet in terug. Door haar heb ik mezelf weer teruggevonden en ben ik weer die oude Emerson, die zo herkenbaar was voor een ieder en voor mezelf. Zij rukte mij los uit de ellende waar ik in zat en trok mij weer omhoog. Ik dank haar omdat zij de reden is, waarom mijn relatie met mijn naasten veel beter en hechter is geworden dan voorheen. Zij is de reden waarom ik nu gelukkig ben met een gezin. Zonder haar was er geen Daisy en helemaal geen Raphorah.

Ik dank mijn beide ouders en mijn beide broers, Etienne en Gregory. Ik dank ook Gregory’s vriendin Susanne. Een woord zegt genoeg om uit te drukken hoe ik over jullie denk: “Liefde.”

En als laatste dank ik mijn lieve vriendin Daisy en mijn dochtertje Raphorah. Jullie zijn de reden van mijn bestaan. Daisy bedankt voor jouw oprechte liefde en vertrouwen in mij. Raphorah, wij zijn erg blij dat jij in ons leven bent gekomen. Papa houdt van jou. Voor altijd.

Sterk is sterk!

Een stad ergens in de provincie. En een groep jongens beleeft een bijzondere zomer.  Wanneer ze besluiten om mee te doen aan een talentenjacht wordt hun vriendschap op de proef gesteld. Ondertussen ontdekken we het mysterie van een magische basgitaar en zien we dat als je iets wil bereiken, je nooit mag opgeven. STERK is een jeugdfilm met een volwassen knipoog.

Filmproject STERK is een no-budget productie van The Brothers Timisela (TBT). De broers Joshua Timisela (Tiel, 1984 - student Theatervormgeving – Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) en Henry Timisela (Tiel, 1978 - docent/ journalist) slaan hun handen ineen en zijn verantwoordelijk voor het scenario en de productie.

De film is gemaakt door voornamelijk mensen uit de Molukse gemeenschap. Dit is een uniek feit. Sinds 1951 verblijven Molukkers in Nederland, er is sinds die tijd nog nooit een speelfilm geproduceerd door deze gemeenschap. Het verhaal is echter niet typisch Moluks, het vertelt op een humoristische manier over vriendschap en doorzettingsvermogen. Het feit dat deze film een no-budget productie is toont het doorzettingsvermogen van de cast en crew. De film heeft de befaamde Hasan Kaynak Award 2010 gewonnen voor integratie, participatie en emancipatie in de provincie Gelderland.

Aanstaande zondag, 29 mei gaat de film in Groningen in de bioscoop Images aan de Hereplein, in première. Ik ben erg nieuwsgierig naar de film, ook vanwege het feit dat ik alleen maar lovende kritieken over deze film heb gehoord en gelezen.

Eén van de broers, Joshua Timisela, heb ik bij Kemna Casting, in Amsterdam leren kennen, bij de auditie voor een rol in de film “Wijster”. Een jaar later zag ik hem weer tijdens de auditie voor de film “De Punt”. Beide keren heb ik mogen aanschouwen hoe talentvol Joshua is. Tijdens de audities leefde hij zich zo in, in zijn rol, dat ik toen al tegen hem zei: “Jij krijgt de rol. Ik weet het zeker. Het moet heel raar lopen als jij die rol niet krijgt”. Het typeerde Joshua dat hij heel bescheiden reageerde daarop: “Nou Emerson, jij was ook goed. We waren allemaal goed. Het zou mooi zijn wat jij zegt, maar ik wacht rustig af. En als ik het niet krijg, dan gun ik het een ander”.

Tegen David, een halfbloed Molukker, die ook auditie deed, zei ik: “Van hem zullen we nog veel meer horen”. Want Joshua’s creativiteit beperkt zich niet alleen op filmvak. Hij is ook zeer bedreven in de kunst en muziek. Daarom zei ik tegen David dat we nog veel meer van Joshua zullen horen. Mocht het niet op filmgebied zijn, dan wel op een andere creatieve manier. Hoe dan ook.

Mijn vooruitziende blik gaf mij gelijk. Uiteindelijk hebben mensen Joshua kunnen zien schitteren in de televisiefilms “Wijster” en “De Punt”. Dit zijn echter niet de enige films waar hij in gespeeld heeft. In 2008 was hij ook te zien de film “Skin” met acteur Robert de Hoog, die momenteel de film “Nova Zembla” aan het filmen is, samen met topmodel Doutzen Kroes. Ik ben dan ook erg nieuwsgierig wat Joshua en zijn broer Henry voor ons in petto hebben aanstaande zondag. Gezien de creativiteit van beide broers en de lovende recensies ben ik optimistisch gestemd.

Ik ben niet alleen nieuwsgierig naar de film “Sterk” maar ook naar de toekomstige projecten van The Brothers Timisela. Joshua heeft te kennen gegeven meer films/documentaires te willen maken. Hierbij gooi ik alvast een ideetje op: “Verfilming van de aankomst van Molukse KNIL militairen hier in Nederland. Een story, gezien uit de ogen van een KNIL militair. Verhaal wordt met terugwerkende kracht verteld. Een fictief, deels realistische drama epos. Een film waar ook gebruik wordt gemaakt van documentatie beelden”. Het is maar een ideetje haha.

Tot zondag!

Bronnen:

http://thebrotherstimisela.blog.com/

http://www.sterkdefilm.nl/

Sex en Taboes

Er heersen tot op de dag van vandaag nog taboes op een aantal onderwerpen. En een paar van die onderwerpen zou ik graag met u willen bespreken.

Monogamie. Het klinkt als een onschuldig bordspel, maar in werkelijkheid is dat een ongeschreven wet in een relatie, waarmee wordt gezegd dat een relatie uit twee partners bestaat. Namelijk een man en vrouw. Of twee personen van hetzelfde geslacht. Dat kan ook. Ik oordeel daar niet over. Wat me wel opvalt in sommige relaties, is dat monogamie iets is waar krampachtig aan wordt vastgehouden. Alsof het een wil is met dictoriale trekjes. Voortgekomen uit onzekerheid.

Dat laatste is natuurlijk een feit, als het vanuit dat opzicht wordt bekeken. Monogamie kan je niet claimen. Monogamie is niet iets vanzelfsprekend, maar het komt wel vanuit zichzelf, als de relatie goed is. Als monogamie geclaimd wordt uit onzekerheid en jaloezie, dan houdt een relatie geen stand. Je kunt dan hoog en laag springen, als vrouw zijnde je benen nog wijder spreiden en als man zijnde de Kamasutra boek uit je hoofd kennen, als je onzeker en jaloers bent, dan komt er een dag dat je partner vreemdgaat. Hoe lekker een koekje ook is, als het een nare bijsmaak heeft, zal je partner een ander koekje eten. Monogamie in een onzekere, jaloerse relatie is als Karl Noten’s ongeloof. De ware aard komt altijd naar boven.

Je kunt monogamie niet claimen. Het moet uit zichzelf komen. Je kunt monogamie wel bespreken met je partner. Om mezelf als lijdend voorwerp te nemen: Ik ben monogaam. Ik ben monogaam naar mijn vrouw en kind, maar ook naar mijn vrienden en familie toe. En ik ben er trots op. Natuurlijk ben ik geen onschuldig koorknaapje geweest. Ook ik heb mij moeten verantwoorden wegens ontrouw. Ontrouw valt niet goed te praten, maar ik ben wel blij dat ik ook die situaties heb meegemaakt. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben. Ik ben een vrouwenliefhebber pure sang, maar ik ben blij dat ik niet meer die drang heb om elke vrouw te “scoren”. Voor het eerst in mijn leven kan ik zeggen dat mijn relatie goed is. Mijn vrouw weet wat ze aan mij heeft en ik aan haar. Wij hebben alles eerlijk en oprecht besproken. Wij claimen geen monogamie. Dat willen wij ook niet, elkaar claimen. We weten wat de consequenties zijn bij een eventuele vreemdgaan. Er is kans op herkansing. En dat wil ik ook niet. Als mijn vrouw vreemd zou gaan, dan is het einde verhaal. Het vertrouwen is dan weg. Wij laten elkaar vrij. Geen jaloezie naar elkaar toe, maar we laten elkaar vrij in ons doen en laten. We houden wel rekening met elkaar. Die manier, dat werkt bij ons. Wij voelen ons daar gelukkig in. We zijn in balans met elkaar dus waarom zou ik vreemdgaan? Ik weet wat ik op het spel zet, en dat is de moeite niet waard.

Daarom weet ik, nu voor het eerst, goed om te gaan met verleidingen. Want vrouwen zijn slangen hoor, vooral als het aankomt tot een man die een gezin heeft. Elke dinsdag en zaterdag ben ik alleen met mijn dochtertje en hoe vaak heb ik die studentes wel niet horen zeggen: “Oh wat een schatje! Wat lief! Staat zo schattig, een papa met zijn dochtertje. En waar is mama gebleven?” Elke vader weet dit te beamen. Elke vrouw weet dit ook te beamen, zodra de papa niet in de buurt is. Dat is zo vanzelfsprekend. Daar hoef je niet krampachtig druk over te maken. Zolang je duidelijk bent, is er niks aan de hand.

Porno kijken met je vrouw. Ook zoiets. Of gewoon porno kijken. Waarom wordt daar nog steeds geheimzinnig over gedaan? We zeggen modern te zijn, maar als het hier op aankomt, is ouderwets een beter woord. Porno op de harde schijf wordt nog steeds weggemoffeld onder 10 mappen met een onschuldige benaming, zoals: Gebruikersbeheer -> Transacties 2011 -> Presentaties -> MPEG -> Videofile geld Aktie. Eenmaal daarop geklikt, wat krijg je dan te zien? DON EN AD: TIENERS VOOR GELD PART 5!

Waarom moet het nou zo moeilijk? Dat is toch niet nodig. Wees ook hierin duidelijk: “Schat, ik kijk porno”. Je hoeft je hiervoor niet eens te verontschuldigen of om toestemming te vragen. Je kijkt gewoon porno, klaar! Daar is niets vies aan. Gelukkig is mijn vriendin daar geen watje in. Het is niet zo dat wij te pas en te onpas porno kijken, maar gelukkig wordt daar niet moeilijk over gedaan, als er porno wordt gekeken. Porno kijken staat ook los van het seksleven in een relatie. Voor sommigen staat het gelijk als een gewone film kijken. Voor anderen is een porno film juist een toevoeging in hun seksleven. Dat maakt het wat spannender of het brengt stelletjes op ideeën voor andere variaties.

Nou, ik heb genoeg gepraat vandaag. FF kijken op internet wanneer de volgende erotiekbeurs is.

God en Examen

Ik hou ervan om over de meest uiteenlopende onderwerpen te spreken. Geen onderwerp ga ik uit de weg. Ik ken geen taboes. Als ik zin heb om lekker platvloers over seks te gaan schrijven, dan doe ik dat. Schaamte ken ik niet. Ook niet naar mezelf toe. Mijn leven is gelopen, zoals het is gelopen. Een strenge gelovige zou dan zeggen dat God deze weg al lang en breed voor mij had uitgestippeld, ver voordat ik geboren zou worden. God had al lang bepaald hoe ik eruit kwam te zien, wat ik zou meemaken en wat ik nog mee zal maken. Zo is God ook verantwoordelijk voor het feit ik een experimenterende lamlul ben geweest. Eentje die geen rekening hield met anderen, maar zelf deed waar hij zin in had. En dat was niet veel. Beetje experimenteren met drugs en ontdekkingsreiziger spelen op liefdesgebied. Daar bleef het wel bij.

Ik ben gelovig, maar toch vind ik niet dat God alles al heeft uitgestippeld. Ik ben namelijk zelf verantwoordelijk voor mijn eigen daden. God niet. God kijkt alleen maar toe. Ik dank God wel voor het feit dat Hij mijn leven verrijkt heeft met een dochtertje. Daar acht ik Hem wel verantwoordelijk voor. Dat Hij dat heeft gedaan, getuigt van lef hoor. Hij heeft mij een verantwoordelijke taak gegeven. Voor iemand die zich nog nooit verantwoordelijk gedroeg, moet je wel ballen hebben om te zeggen: “Emerson, jij kunt het. Ik vertrouw op je, dat je dit kind correct zal opvoeden”. En dat zal ik doen. Ik zal Zijn vertrouwen niet beschamen. Raphorah en Daisy. Met hun in mijn leven voel ik mij gezegend. Herboren. Een ander mens. Nog steeds met hetzelfde uiterlijk, maar van binnen compleet iemand, maar nog steeds mezelf. New and improved me. Emerson versie 3.2.

Natuurlijk moet ik nog veel leren. Het vaderschap gaat met vallen en opstaan. Het is niet zo dat ik alle wijsheid in pacht heb. Verre van dat. Ik ben nog steeds in voor een dolletje. Ik ouwehoer graag en zal platte opmerkingen blijven maken. Een fotootje maken waar ik op de plee zit te schijten, met mijn broek op mijn enkels, behoort nog steeds tot de mogelijkheden. Of foto’s maken van mijn vrienden in bepaalde posities en dat online posten, dat soort dingen. Dat is nog steeds dat boefje in me. Dat soort acties zorgt voor balans in mijn leven. Aan de ene kant een stabiele relatie met een serieuze verantwoordelijke factor en aan de andere kant een bij vlagen losgeslagen randdebiel.

Over randdebielen gesproken. Nog 16 dagen en dan gaat Filip trouwen! Ik hou ervan om over hem te schrijven. Ik hou ervan om over mijn vrienden te schrijven. Zij blijven mijn lijdend voorwerp. Dat hij gaat trouwen is toch een mijlpaal in onze vriendengroep. Hij heeft de primeur te pakken om als eerste vriend te gaan trouwen. Ook nog met zijn jeugdliefde Antina. Wie kan dat tegenwoordig nog zeggen? Ja, Ron en toevallig gaat hij in september trouwen. In beide gevallen, is duidelijk de hand van God zichtbaar! En dan niet de hand van Maradonna, maar van de Almachtige Heer. God heeft het zo gewild dat zij zich in het echt gaan verbinden en hun vrouw zullen liefhebben, verzorgen, beschermen in goede en slechte tijden, tot de dood hun scheidt.

Bij mij is er geen sprake van jeugdliefde. Ik was teveel een liefhebber, om mij vanaf mijn jeugd al vast te pinnen op één vrouw en dat voor de rest van mijn leven. Nu ben ik er wel aan toe. Stabiliteit in mijn leven zorgt voor rust. En ik vind het heerlijk. Het is heerlijk om thuis te komen, wetende dat er twee personen op mij wachten, waar ik weer een leuke avond mee zal beleven. Aangezien ik voor het eerst echte liefde ervaar en voel, kan ik wel spreken dat Daisy mijn eerste echte liefde is. Al die andere vrouwen hiervoor waren proefexamens, proefdieren. Een proefwerk, waar ik een voldoende of een onvoldoende op heb gehaald. Maar Daisy niet. Daisy is het echte werk. Daisy is mijn examen, waar ik voor geslaagd ben. Daisy is meer dan een 10. Zij is mijn leven. Dat heb ik aan God te danken!

De één zijn dood, is de ander zijn brood. Bin Laden deel 2

De één zijn dood, is de ander zijn brood. Dat is het gezegde, wat te pas en te onpas overal toegepast wordt. Martin Jol die de druk in Amsterdam niet aan kan en vroegtijdig vertrokken is, waarop Frank de Boer hem op heeft gevolgd. Met succes overigens. De Amsterdammers staan met 1 punt achter die Tukkers, dus het slot van de competitie is erg cruciaal. Maar ik ga het nu niet over voetbal en over sport hebben.

Nee, ik ga het hebben over de nieuwe nummer één van Al-Qaeda, Ayman AL-Zawahiri. Ayman wie? Ayman Al-Zawahiri. Bin Laden’s lichaam is nog niet eens volledig afgekoeld of hij is op de “Most Wanted Terrorists” lijst van de Amerikaanse federale politie, FBI, alweer vervangen door Al Zawahiri. Zo snel kan het dus gaan. Roem is vergankelijk en daar is Bin Laden het ultieme bewijs van.

Wie is deze Al Zawahiri? Hij zou zo de lelijke oudere broer van Bin Laden kunnen zijn. Al-Zawahiri (52) komt uit een gegoede Egyptische familie van artsen en wetenschappers. Hij is zelf oogarts en geldt als ideoloog van Al Qaeda. Familieleden herinneren al-Zawahiri vooral als een diep-religieuze jongen die gedichten schreef en meestal met zijn neus in de koran zat. Ik zie het al helemaal voor me, hoe dat moet gegaan zijn: “Al-Zawahiri, zittend in zijn witte jurk in een grot, met een kaarslampje aan, a la Ti Ta Tovenaar, diep verzonken in zijn boek. Met zijn havik neus, slaat hij pagina op pagina na. Ondertussen citeert hij uit de Koran en verkondigt hij dat Al-Queda de waarheid is en dat de rest van de wereld hun niet begrijpt. Je bent een ideoloog of je bent het niet. Ik vind van niet. Ik vind Al-Zawahiri een slecht acterende, bejaarde travestiet. Een, als wijf geklede miereneuker, die zo snel mogelijk geliquideerd moet worden.

Overigens zegt de Amerikaanse nationale veiligheidsfunctionaris dat de Amerikaanse Special Forces de opdracht hadden gekregen, Osama Bin Laden, te doden. Dus niet om hem gevangen te nemen. Het was een operatie om te doden. Zoals de Amerikanen het altijd zeggen: “It was a shoot to kill”. Daarin zijn ze geslaagd.

Zijn lichaam zal volgens islamitische regels behandeld worden. Ik geloof dat niet. Bin Laden zal geschopt, geslagen en op geplast worden. De kop van jut, maar net iets anders.

Osama is heengegaan naar zijn 70 maagden

Deze ochtend is het BREAKING NEWS! Osama Bin Laden is dood! Op het moment van schrijven is dit alles nog vers en hebben wij nog niet alle ins en outs. Dus neemt u het mij niet kwalijk dat, als u dit leest, de informatie wat ik heb al gedateerd is. Toen ik het vanochtend hoorde, haalde ik mijn schouders op. “Het zal wel”, dacht ik. Het was geen rare gedachte van mij, want hoe vaak is die man wel niet doodverklaard? Die man is vaker doodverklaard, dan dat ik de afgelopen 10 jaar van vriendin ben gewisseld. Gezien het feit dat ik een losbandig leven leidde, is het dus niet zo raar dat ik mijn schouders ophaalde.

Naar verluidt werd hij door zijn hoofd geschoten. Dat is het ergste wat je als slachtoffer maar kan wensen. Je door je hoofd laten schieten. Dan werd je wel heel erg gehaat. Dan wou diegene je echt dood hebben. Geen genade, maar gewoon keihard je hersens uit elkaar laten knallen.

Waar ik mij nog het meest over verbaasde, was de locatie waar dit alles heeft afgespeeld. Niks geen grotten of ondergrondse bunkers. Nee, meneer Bin Laden werd in zijn villa in de Pakistaanse stad Abbotabad, door zijn kop geschoten. En dat is opmerkelijk, omdat hij jarenlang als een primitieve holbewoner werd afgeschilderd. Een primitieve, terroristische Jezus figuur die graag cassettebandjes inspreekt en de wereld weer voor even laat sidderen van angst.

Ik wacht met smart op de foto’s waar een dooie Osama op staat. Gewoon voor mij een persoonlijke bevestiging dat hij echt dood is. Amerika heeft zijn lichaam in hun bezit en zullen hem identificeren aan de hand van DNA, die ze al in hun bezit hadden. En dat dit gebeurt onder leiding van President Barack Obama, is natuurlijk ook geweldig. Obama zal herinnerd worden als de President die de 3^e Anti Christ heeft weten om te leggen, terwijl President Bill Clinton de eeuwige sigaar is en President Bush de eeuwige leugenaar.

Sommige momenten in de wereld zullen je altijd bijblijven. Toen de Golf Oorlog uitbrak, stond ik op het punt om naar school te gaan. Mijn vader had het journaal opgezet en ik zag hoe Amerika Irak binnendrong met een hoop geknal en bombardementen. Toen 2Pac werd neergeknald in Las Vegas, lag ik op bed. Mijn vader maakte mij wakker om het nieuws te vertellen. Ook dit kon ik niet geloven. 2Pac is wel vaker neergeschoten en beschoten en telkens stond hij op, schepte erover op en maakte complete rapnummers erover. Toen hij echt dood bleek te zijn, was dat een klap in mijn gezicht. Daarna doken er allemaal complot theorieën op.

Michael Jackson. Ik kwam terug van stappen en las het nieuws op internet. Het nieuws was nog niet officieel bevestigd en ook hiervoor haalde ik mijn schouders op. Over Michael werd al jaren zoveel onzin geschreven. Zo zou hij in een zuurstoftank slapen. Hij zou een affaire hebben gehad met Liza Minelli en Liz Taylor. Michael zou zich met een goedje hebben ingespoten, zodat zijn huid blank werd. Michael zou seks hebben gehad met kleine kinderen en met zijn aap Bubbles. Nee, Michael kan niet doodgaan. Voor mij was hij God. Michael is onaantastbaar. Hij is niet van dit universum. Michael is iets bovennatuurlijks. Totdat de volgende ochtend ik wederom werd gewekt door mijn vader, met de mededeling dat Michael toch echt is overleden. Toen besefte ik het: “Mijn idool, Michael Jackson, is toch een gewone sterveling, net als u en net als mij”.

 Ik was aan het joggen, toen ik thuiskwam en de persconferentie op tv zag, waar de legendarische oneliner werd uitgesproken: “Ladies and Gentlemen, we got him!” Saddam Hoessein werd opgepakt. Die had zich verschuild ergens in een zelfgebouwd gat onder de grond. Iedereen heeft die beelden gezien. Saddam Hoessein die als een verwarde, verwaarloosde zwerver uit zijn hol wordt getrokken. Vies van de stank, ongedierte en klimaat. Toen ik die beelden zag, kon ik mijn ogen niet geloven. Hoe was dit mogelijk? Hoe was het mogelijk dat de Amerikaanse overheid Saddam hebben weten te vinden in een fucking hol, maar dat ze mij niet kunnen vertellen wie 2Pac heeft vermoord?

Osama Bin Laden heeft ongetwijfeld die beelden ook gezien. Hij zal vast gedacht hebben: “Dat zal mij niet overkomen. Ik laat me echt niet uit mijn grot trekken door die Amerikanen. Dat plezier gun ik ze niet. Nee, ik ga lekker naar mijn villa in Abbotabad. Mochten die Amerikanen mij toch vinden, dan sterf ik tenminste in het harnas en in luxe”. En daar ging hij. Tijdens een vuurgevecht, door het hoofd geschoten worden. Osama moet niet klagen, want eindelijk is hij verlost van zijn aardse bestaan. Hij haatte zijn aardse bestaan. Hij verrachte het. Osama heeft zich geprofileerd als een extreme moslim Nostradamus, die zijn volgelingen heeft beloofd, dat als zij doodgaan, zij worden beloond met 70 maagden in het moslim hiernamaals. Maar hij mocht zelf niet gaan. Allah vond hem te belangrijk, om hier op aarde zijn taak te volbrengen.

En nu is het eindelijk zover. Als een moderne martelaar ging hij, op weg naar zijn beloofde 70 maagden, waar hij zich anaal laat penetreren. Dat vind hij heerlijk.