Ik hou ervan om over de meest uiteenlopende onderwerpen te spreken. Geen onderwerp ga ik uit de weg. Ik ken geen taboes. Als ik zin heb om lekker platvloers over seks te gaan schrijven, dan doe ik dat. Schaamte ken ik niet. Ook niet naar mezelf toe. Mijn leven is gelopen, zoals het is gelopen. Een strenge gelovige zou dan zeggen dat God deze weg al lang en breed voor mij had uitgestippeld, ver voordat ik geboren zou worden. God had al lang bepaald hoe ik eruit kwam te zien, wat ik zou meemaken en wat ik nog mee zal maken. Zo is God ook verantwoordelijk voor het feit ik een experimenterende lamlul ben geweest. Eentje die geen rekening hield met anderen, maar zelf deed waar hij zin in had. En dat was niet veel. Beetje experimenteren met drugs en ontdekkingsreiziger spelen op liefdesgebied. Daar bleef het wel bij.
Ik ben gelovig, maar toch vind ik niet dat God alles al heeft uitgestippeld. Ik ben namelijk zelf verantwoordelijk voor mijn eigen daden. God niet. God kijkt alleen maar toe. Ik dank God wel voor het feit dat Hij mijn leven verrijkt heeft met een dochtertje. Daar acht ik Hem wel verantwoordelijk voor. Dat Hij dat heeft gedaan, getuigt van lef hoor. Hij heeft mij een verantwoordelijke taak gegeven. Voor iemand die zich nog nooit verantwoordelijk gedroeg, moet je wel ballen hebben om te zeggen: “Emerson, jij kunt het. Ik vertrouw op je, dat je dit kind correct zal opvoeden”. En dat zal ik doen. Ik zal Zijn vertrouwen niet beschamen. Raphorah en Daisy. Met hun in mijn leven voel ik mij gezegend. Herboren. Een ander mens. Nog steeds met hetzelfde uiterlijk, maar van binnen compleet iemand, maar nog steeds mezelf. New and improved me. Emerson versie 3.2.
Natuurlijk moet ik nog veel leren. Het vaderschap gaat met vallen en opstaan. Het is niet zo dat ik alle wijsheid in pacht heb. Verre van dat. Ik ben nog steeds in voor een dolletje. Ik ouwehoer graag en zal platte opmerkingen blijven maken. Een fotootje maken waar ik op de plee zit te schijten, met mijn broek op mijn enkels, behoort nog steeds tot de mogelijkheden. Of foto’s maken van mijn vrienden in bepaalde posities en dat online posten, dat soort dingen. Dat is nog steeds dat boefje in me. Dat soort acties zorgt voor balans in mijn leven. Aan de ene kant een stabiele relatie met een serieuze verantwoordelijke factor en aan de andere kant een bij vlagen losgeslagen randdebiel.
Over randdebielen gesproken. Nog 16 dagen en dan gaat Filip trouwen! Ik hou ervan om over hem te schrijven. Ik hou ervan om over mijn vrienden te schrijven. Zij blijven mijn lijdend voorwerp. Dat hij gaat trouwen is toch een mijlpaal in onze vriendengroep. Hij heeft de primeur te pakken om als eerste vriend te gaan trouwen. Ook nog met zijn jeugdliefde Antina. Wie kan dat tegenwoordig nog zeggen? Ja, Ron en toevallig gaat hij in september trouwen. In beide gevallen, is duidelijk de hand van God zichtbaar! En dan niet de hand van Maradonna, maar van de Almachtige Heer. God heeft het zo gewild dat zij zich in het echt gaan verbinden en hun vrouw zullen liefhebben, verzorgen, beschermen in goede en slechte tijden, tot de dood hun scheidt.
Bij mij is er geen sprake van jeugdliefde. Ik was teveel een liefhebber, om mij vanaf mijn jeugd al vast te pinnen op één vrouw en dat voor de rest van mijn leven. Nu ben ik er wel aan toe. Stabiliteit in mijn leven zorgt voor rust. En ik vind het heerlijk. Het is heerlijk om thuis te komen, wetende dat er twee personen op mij wachten, waar ik weer een leuke avond mee zal beleven. Aangezien ik voor het eerst echte liefde ervaar en voel, kan ik wel spreken dat Daisy mijn eerste echte liefde is. Al die andere vrouwen hiervoor waren proefexamens, proefdieren. Een proefwerk, waar ik een voldoende of een onvoldoende op heb gehaald. Maar Daisy niet. Daisy is het echte werk. Daisy is mijn examen, waar ik voor geslaagd ben. Daisy is meer dan een 10. Zij is mijn leven. Dat heb ik aan God te danken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten