zwanger

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen. Ik word vader. Ik was op de sidi van mijn neefje Darryl, toen ik het nieuws telefonisch van mijn vriendin hoorde, dat ik haar zwanger had gemaakt. Mijn eerste reactie was dan ook: “Wat??!” Niet op een kwade manier, maar meer op een verbaasde manier met de daarbij behorende blik. Je weet het wel, open mond, grote ogen en alles. Mijn neef Frans, die ik al jaren niet had gezien, kwam op dat moment binnenlopen. Gezien mijn blik zal hij vast het vermoeden hebben gehad, dat ik erg blij was om hem te zien. Zal hij lekker teleurgesteld zijn, als hij dit leest. Ik kon het niet geloven. Het was zo onwerkelijk. Alle vaders zullen dit beamen. Het gevoel is niet in woorden te omschrijven op dat moment. “Ik vader? Nee, dat kan niet. Dat is onmogelijk. Die test heeft vast een fout gemaakt. Wat nu? Wat moet ik doen? Moet ik het vertellen aan mijn ouders? Nee, dat ga ik nog niet doen. Shit, denk Emerson, denk!”

Dat is ook zoiets. Het gevoel van ongeloof, vreugde, verbazing, ging gepaard met maar één gedachte, wat vrijwel direct in mij opkwam: “Hoe kan ik dit het beste aan mijn ouders vertellen?” Dat is best raar, want ik ben al 31 jaar, dus op papier volwassen. Ik leef mijn eigen leven en maak mijn eigen beslissingen, maar toen het hier opkwam, voelde ik me gelijk weer een bang, klein kind, die iets heeft gedaan, wat hij niet aan z’n ouders durft te vertellen. Mijn ongeboren kind is niet ongewenst, maar wel ont-zet-tend ongepland! Kinderen? Ik dacht er niet aan. Leuk voor anderen, maar niet voor mij. Misschien later, maar nu niet. Ik ben al oom, dat is voor mij voldoende. Aan de dochter van mijn broer heb je al je handen vol, laat staan dat ik er zelf één heb. Om nog maar te zwijgen over de kinderen van mijn nichtjes. Nee, vader worden was niet voor mij weggelegd. Dus de schok was dan ook groot. Adieu New York, waar ik met Daisy eind augustus heen zou gaan. Waarom adieu? Omdat wij tegen abortus zijn en dat geld wat we daar uit wilden geven, beter aan ons kind kunnen besteden. Toen we tegen elkaar hadden gezegd: “Ok, we krijgen een kind samen, hoe gaan we dat aanpakken”, drong het nog steeds niet tot mij door dat ik vader zou worden. Dat besef kwam pas bij de eerste echo. Daisy was toen net 11 weken zwanger. Dat kleine murmel, dat kleine wezentje in haar buik. Zo raar, zo vreemd, maar tegelijkertijd gaf het ook mij een gevoel van blijheid en verlangen. Verlangen naar dat onwerkelijke, naar dat klein wezentje wat mijn kind is. Op dat moment werd ik emotioneel. Ook vast herkenbaar voor de meeste vaders. Ze laten dan misschien niet allemaal hun tranen de vrije loop, maar van binnen voelen we allemaal hetzelfde op zo’n moment.

Waar ik het nog het meest mee zat was: “Hoe vertel ik het aan mijn ouders”. Allereerst vertelde ik het goede nieuws aan mijn jongere broertje. Hij reageerde heel positief maar vroeg daarna ook gelijk: “Weten papa en mama het al?”. “Nog niet”, zei ik, terwijl er op dat moment allerlei scenario’s door mijn hoofd spookten. Ik leek op dat moment wel een echte scenarioschrijver. Mijn oudere broer had ik ook inmiddels ingelicht en ook hij vroeg hetzelfde. Aangezien mijn broer een dochtertje van mijn acht jaar heeft, vroeg ik aan hem hoe onze ouders reageerden, toen hij het goede nieuws vertelde. “Geschrokken, maar erg blij”. Dat stemde mij enigzins gerust. Een paar dagen later was het zover. Ik had al mijn moed verzameld en zei tegen mijn ouders, de drie magische woorden: “Daisy is zwanger”. Die paar seconden stilte leken wel uren, totdat mijn vader zei: “Wat leuk! Hoe ver is ze al?? We zijn erg blij voor jullie”. Het is overbodig te melden dat ik erg opgelucht was en dat er een last van mijn schouders ging.

Vanaf dat moment, ging alles snel. Afspraak maken met huisarts. Afspraak maken met verloskundige. Eerste echo. Informatieavond over zwangerschap in het Universitair Medisch Centrum te Groningen. Tweede echo, wat inhield dat we het hartje gingen beluisteren ( het ging zo snel, het leek wel een locomotief!). Bloeddruk controle. Bloedprikken. Allemaal dingen wat we moesten regelen, zoals kraamzorg, erkenning, kinderopvang. Rust? Wat is dat? Dat ken ik niet. Ik blijf doorgaan. Ik blijf scherp. Hoe voelt zij zich? Wat mag ze wel en niet eten en drinken? Wat ook heel belangrijk is, wat kan ik wel en niet tegen haar zeggen? Wat kan ik wel en niet doen? Want als er één ding is, waar ik ben achtergekomen, dan is het wel dit: Maak een zwangere vrouw niet boos! Geef haar alles, wat ze wilt. En met alles, bedoel ik dan ook echt alles wat is toegestaan voor een zwangere vrouw. Als je vrouw je iets vraagt, zeg dan niet: “Ja dat doe ik zo”. Nee, doe het meteen! Laat alles vallen waar je mee bezig was en werk voor haar. Wij mannen, wij moeten niet onderschatten, wat voor invloed hormonen hebben op het gedrag van een vrouw. Was je relatie altijd vredig en vol liefde? Wacht maar totdat je haar zwanger heb gemaakt. Denk niet dat het jou nooit overkomt, want het overkomt elke man! En elke vader weet dit te beamen. Die 9 maanden zwangerschap is voor een man niet altijd leuk. Alles wat ooit zo vanzelfsprekend was, is niet meer vanzelfsprekend. Je vrouw kan in één keer omslaan van een lieve vrouw tot een onuitstaanbare feeks, die jou de schuld geeft dat zij zwanger is geworden! Alles gaat in overleg? Vergeet het maar. Voor een zwangere vrouw is haar wil de wet. En wij mannen moeten dat maar accepteren, wil je niet vroeg grijs en oud worden.

Maar dit alles neem ik op de koop toe. Mijn vriendin is op moment van schrijven net 23 weken zwanger en ze krijgt al een mooie ronde buik. Gelukkig is het met haar hormomen minder erg gesteld dan sommige verhalen wat ik heb gehoord en gelezen. Ik hou van haar en onze baby is het bewijs van onze liefde voor elkaar. Jullie zijn getuige. Ik neem alles terug over datgene dat ik zei dat ik nooit vader wou worden. Want vader worden is iets onwerkelijks en prachtig. Beseffen doe ik nu meer dan eerder, maar ik besef het pas wanneer ik mijn kleine in november in mijn armen heb. Ik weet dat mij een zware klus te wachten staat. Opvoeden is niet iets wat je zomaar doet. Ik moet verantwoordelijk zijn. Voor de kleine klaarstaan. Consequent zijn. Ik moet te allen tijde scherp zijn. Daarom heb ik nu, meer dan ooit, respect voor mijn ouders. Ik voel nu dat het voor hun niet makkelijk geweest moest zijn om drie Molukse jongens in de Molukse wijk op te voeden. Papa en mama, bedankt voor alles. Jullie hebben het goed gedaan. Gregory, Etienne en ik zijn alle drie goed terecht gekomen. En dat is een prestatie, omdat het in onze omgeving veel gemakkelijker is om de verkeerde kant op te gaan dan om op het goede pad te blijven. Ik zal al het goede uit jullie opvoeding mee nemen en hopelijk net zo goed doen. Daisy, blijf doen wat je al doet en dat is genieten van “onze” zwangerschap. Ik zeg “ons” omdat ik voor je klaarsta met alles.

Liefs,

Jullie zoon en jouw vriend Emerson.