Brillie

Ik blijf het doen. Schrijven over andere mensen. Ik zou dolgraag over andere dingen willen schrijven, zoals de natuur en wetenschap, maar halverwege de pagina hou ik er alweer mee op. Want daarover schrijven, dat is niet aan mij besteed. Nee, ik ben meer van dat platvloerse. Dat directe.

In dat kader wil ik nu graag hebben over een persoon die ik heb gekend. Om privacy te waarborgen, zal ik zijn naam vingeren ehhh… fingeren bedoel ik. Je snapt dat wel. “In verband met privacy redenen is de naam gefingeerd”. Vroeger toen ik die zin las, moest ik lachen. Ik begreep het niet. Een naam vingeren? Hoe is dat in godsnaam mogelijk? Een naam op papier mache uitknippen en dan met je vingers erdoorheen? Ik snapte het niet. Sowieso, een kut tekenen met een gaatje erdoorheen is zo gedaan. En dan met je vingers erdoorheen, dat noemen we “droog vingeren”. Zoiets als “droog neuken” maar net iets anders. Een veilige manier van vingeren, zonder geslachtsgemeenschap. Bestemd voor mensen voor wie een echt wijf of een rubberen Annie niet kunnen permitteren.

Maar die persoon dus, ik noem hem Brillie, de plicht roept om over hem te schrijven. Dat verdient hij. Ik heb vaak genoeg over hem getwitterd, maar nog nooit heb ik een heel column aan hem gewijd. Op Twitter was hij mijn muze. Hij inspireerde me. Als ik me verrot voelde, of ik moest mijn agressie kwijt, dan was Brillie verbaal mijn boksbal. Brillie heeft me doen verbazen. Nog nooit heeft iemand zoveel koosnaampjes gekregen, op het moment dat die zichzelf had voorgesteld. Brillie wel. Zijn koosnaampjes waren talrijk: Brillie, Oortjes, Brilsmurf, Wijntje, Asperge, noem maar op. De laatste twee naampjes vergt wat uitleg. Hij lijkt op SBS6 coryfee Maurice Wijnen en wat betreft Asperge, zoek zelf maar op: Syndroom van Asperge.

Brillie wekt weerstand op. In eerste instantie dacht ik dat hij leuk vond om mensen in het harnas te jagen. Lekker even pesten. Dat is voortgevloeid uit het feit dat hijzelf als kleine jongen gepest werd. Een andere reden zou ik niet kunnen bedenken. Brillie was dat type jongen, waar je heel graag een basketbal tegen het hoofd aan zou willen gooien tijdens gymles. Ook al wilde je het niet, het gebeurde toch. Dan nam jouw arm het heft wel in eigen handen. Zodra Brillie eraan kwam, BAMM! Een basketbal vol in het gelaat. En dan zeggen: “Sorry, ik dacht dat het de basket was, maar het was jouw grote brilglas!”

Brillie heeft het fysiek en motoriek van Jort Kelder, maar de kop van Maurice Wijnen. Erg aantrekkelijk dus, als je van lelijk houdt. En daar komt nog eens de stem en eigenwijsheid van Brilsmurf bij, dan is het plaatje helemaal compleet. Hij haalde het bloed onder onze nagels vandaan. Bij mij ook. Vaak genoeg kwam het tot een verbale confrontatie, waar ik uiteindelijk als winnaar uit de bus kwam. Brillie wist altijd alles beter. Hij was nog erger dan een betweter. Brillie was een professor, vond hij zelf. Nooit had hij het verkeerd. Nooit had hij ergens geen verstand van. Hij wist alles en liet dat maar al te graag op een wat narrige toon weten.

Ondanks alles respecteer ik Brillie. Iemand die zijn eigen leidinggevende ter verantwoording heeft geroepen over diens functioneren, dat kan je zien als een zelfmoord actie, maar ook als lef. Hij was wie hij was en niets of niemand kon hem daarvan af brengen. Brillie is de reden waarom mensen haten. Hij wekte zoveel weerstand op, dat het praktisch onmogelijk is, dat ik ooit weer iemand zal ontmoeten, die hem zou kunnen overtreffen. Want ik moet toegeven, Brillie was in zijn eigen soort uniek. Een markant persoon en een ieder die met hem heeft gewerkt of die hem heeft gekend moet toegeven: Brillie zullen we nooit vergeten!